Een liedrecital in een grote zaal: het is vrijwel ondoenlijk. Diana Damrau en Antonio Pappano maakten er woensdagavond in het Concertgebouw toch wat moois van. Met de Vier letzte Lieder van Strauss kregen ze het kuchende en reutelende publiek zelfs even helemaal stil.

Anthony Roth Costanzo moest zich kaal laten scheren, en zijn lichaamshaar werd met waxen verwijderd. Maar de Amerikaanse countertenor had dat ervoor over om bij de New Yorkse Metropolitan Opera de titelrol te vertolken in Akhnaten van Philip Glass. De laatste van zes voorstellingen was zaterdag live in Nederlandse bioscopen te zien, en wordt er twee keer herhaald.

Amateurs met een aardig operakeeltje in tv-talentenshows bereiken vrijwel nooit de serieuze podia. In het zeventiende-eeuwse Frankrijk kon een muzikaal ongeschoolde kok wel tot het hoogste garnituur doordringen. In het Muziekgebouw aan ‘t IJ wekte Reinoud Van Mechelen met zijn eigen ensemble a nocte temporis deze Louis Gaulard Dumesny magnifiek tot leven.

Die Walküre bij De Nationale Opera (DNO) is eerder een serene meditatieve beleving dan een spektakel. Toch weten zowel dirigent Marc Albrecht als regisseur Pierre Audi precies wanneer ze moeten uitpakken. De productie werkt daardoor, ook na zoveel jaren op het repertoire te hebben gestaan, heel goed.

Samen met zijn jonge ensemble PRJCT Amsterdam bracht countertenor Maarten Engeltjes vrijdag in het Concertgebouw cantates en aria’s vol zielenpijn van Monteverdi, Vivaldi en Cavalli. Hij zong de werken met expressie, maar ook met distantie. Het concertprogramma heet Virtuoso! en zijn fans vonden het prachtig.