Aan het gebrek aan kleur herkent de toeschouwer gemakkelijk een enscenering van Olivier Py. Vaak werkt dat zwart met grijstinten enigszins vervreemdend. Zo ook in zijn nieuwe Pelléas et Mélisande bij De Nationale Opera. Maar anders dan in zijn vorige DNO-regie, Roméo et Juliette, voegt het effect nu juist veel toe.

Wat een fantastische ruimte is de Gashouder, een rond gebouw, afgedekt met een enorme koepel. Het is onderdeel van wat ooit een gasfabriek was in het westelijk deel van Amsterdam en is nu een plek voor culturele manifestaties. Zoals aus LICHT. Dankzij die ruimte werd de Stockhausen-trilogie op het Holland Festival een spectaculaire show van licht, geluid en beweging.

Het Aalto-Musiktheater verrast met een nieuwe productie van Così fan tutte. Niet zozeer vanwege de keuze voor dit populaire werk, maar om de enscenering van Stephen Lawless. Hij koos voor een volledig klassieke uitvoering, waarin zelfs een rokende Vesuvius niet ontbreekt.

“Duizendkleurig oplichtend”, zo stelt het libretto en zodanig klonk Die Gezeichneten op 1 juni in de NTR ZaterdagMatinee. Behalve beneveld met pracht werd het publiek aan de stoel genageld door de zeer gefocuste aanpak. In de hoogstaande cast paarde sopraan Allison Oakes finesse aan kracht.

Het Musiktheater im Revier in Gelsenkirchen komt tegen het einde van dit seizoen met een op zichzelf staande productie van Das Rheingold. Aanleiding is de sluiting van de laatste kolenmijn in het Ruhrgebied, maar daar is in de regie van Michael Schulz weinig van te merken.