Op de één na warmste dag (14 september) zette Opera Vlaanderen zijn seizoen 2016/2017 in. Het publiek kreeg een oranje doosje met pepermuntpilletjes om de mond vochtig te houden in het overigens redelijk geventileerde Antwerpse operahuis. Op het programma stond De zaak Makropoulos van Leoš Janáček. Een sterke productie.

De première afgelopen zaterdag van Richard Strauss’ Ariadne auf Naxos, een nieuwe productie van De Nederlandse Reisopera, was een doorslaand succes. Eens te meer laat het gezelschap blijken ook met bescheiden middelen op een hoog niveau te kunnen acteren. De bezuiniging zit duidelijk in de kwantiteit, de kwaliteit blijft hoog.

Het was slim, het was grappig, het was librettogetrouw. Mozarts komedie Le nozze di Figaro kwam dinsdagavond helemaal tot leven op het toneel van De Nationale Opera (DNO). Een spetterende seizoensstart, beloond met uitbundig applaus van het premièrepubliek. Ook voor het artistieke team.

Het is de derde keer in tien jaar dat ik een discografie van Le nozze di Figaro, mijn favoriete Mozart-opera, mag schrijven. Bij veel andere titels zou het moeilijk zijn om mezelf niet te herhalen, maar niet bij Figaro. De opera is zo populair en geliefd dat er ieder jaar wel een paar nieuwe en een paar afgestofte opnamen op de markt verschijnen.

In het zeventiende-eeuwse Italië waren de rollen van vertolker en componist vaak verenigd in één persoon. Met ongekend vreugdevol en vogelvrij musiceren lieten Philippe Jaroussky en zijn ensemble Artaserse die tijden zaterdag bij het Festival Oude Muziek in TivoliVredenburg enigszins herleven. Een memorabel concert van een vocale superster.