Breekbaar als glas. Zo zong tenor Werner Güra gisteravond een twintigtal Schubert-liederen in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam. Het glas brak geen moment, de schoonheid was groots. Schubert op z’n subtielst.

De uitgaven van Orfeo d’Or betreffen meestal legendarische voorstellingen uit een wat verder verleden. Maar ook vandaag de dag wordt er nog goud gevonden. Een Weense live-opname van Faust uit 2009 bijvoorbeeld. Beczala, Youn, Isokoski en Eröd zingen de sterren van de hemel en het orkest onder Bertrand de Billy is zielsverrukkend.

Soms zijn er niet veel woorden nodig om een voorstelling te beschrijven. Zo kan ik over de Opus Arte-uitgave van Die Zauberflöte kort zijn: gewoon erg goed. De regie is rechttoe rechtaan, de dirigent is monumentaal en de solisten zijn top.

De nieuwe productie van Guillaume Tell bij het Opernhaus Zürich zit vol ironie en zelfspot. Zwitserland wordt geconfronteerd met haar mythen en wat daar vandaag nog van over is. Muzikaal krijgt Rossini’s opera een glansrijke uitvoering onder Gianluigi Gelmetti, terwijl Antonino Siragusa meesterlijk debuteert als Arnold.

Erg veel vaart zit er niet in, in Hans Pfitzners meesterwerk Palestrina. De drie uur opera voltrekt zich in slakkengang. Maar de muziek: zo wonderschoon. Zeker de status van meesterwerk waardig. EuroArts heeft een nieuwe productie van het werk uit München uitgebracht, knap geleid door Simone Young.