Don Pasquale: een komedie over ouder worden. Dat is in één zin de debuutproductie van Wim Trompert bij de Nationale Reisopera. De regisseur werpt een interessant licht op Donizetti’s ouwe rijkaard, in een voorstelling met een prima cast en een voortreffelijk orkest.

Bach moest het gisteravond in de Rotterdamse Doelen doen met een povere uitvoering van drie van zijn werken. Leeftijdsgenoot Händel bracht het er een stuk beter vanaf met twee haarfijne concerti. Anne Sofie von Otter zong tussendoor een weinigzeggend rolletje.

Ik had Diana Damrau al hoog zitten, maar bij het zien van haar Gilda uit Dresden schoot mijn bewondering door het plafond. Ze is simpelweg verbluffend. En dat in een productie die er toch al niet om liegt, met Juan Diego Flórez als gladde hertog, Željko Lučić als ontroerende Rigoletto en Nikolaus Lehnhoff als vernuftige regisseur.

Drie countertenoren in één concert: een unieke gebeurtenis. Althans, zo luidde de met superlatieven doorspekte aankondiging. Naar mijn beleving werd er echter maar weinig van waargemaakt, gisteravond in het Concertgebouw. Alleen Brian Asawa presteerde behoorlijk.

Frédéric Chopin is niet een componist die je direct te binnen schiet als je het over opera hebt. Maar nader onder de loep genomen blijkt de Pool er meer mee te hebben dan je zou denken. Jan Schmidt-Garre heeft de link fascinerend uitgediept in de documentaire Chopin at the Opera.