Met uitstekende solisten en vermakelijke decors heeft Opera Zuid een Hans en Grietje van hoog niveau op het toneel gezet. Jammer dat de regisseur het verhaal ingewikkelder maakte dan het is. Dat is nu precies wat een sprookje niet nodig heeft.

Niet één, maar twee opera’s op een avond. En dan ook nog eens twee hele indringende. De Nederlandse Opera verwent haar publiek flink met het tweeluik Il prigioniero/Hertog Blauwbaards burcht. Een productie die je weer even herinnert waarom opera zo’n geweldige kunstvorm is.

Zoals de doos van Pandora vol ellende en leed zit, zo zit het boxje van Nicolai Gedda vol schoonheid en rijkdom. Ik bedoel dan het boxje van elf cd’s met opnamen van de Zweedse tenor die in de ICON-serie van EMI Classics is verschenen. Een waarlijk schatkistje.

Meestal zijn het de traditionalisten die bij de Metropolitan Opera in New York de boe’s verzorgen bij nieuwe producties. Maar na de première van Pierre Audi’s productie van Attila werd er juist geboed omdat de productie te gedateerd was in plaats van te modern.

Ik heb veel respect voor Andrea Bocelli, maar om nu een Andrea Chénier op cd te zetten met hem in de titelrol voert naar mijn idee toch wat ver. De Italiaanse tenor is simpelweg te licht om wat van het personage te maken. Gelukkig zijn de andere rollen op de Decca-uitgave beter bezet.