Antonio Cagnoni. Niemand kent de beste man, maar het is een feest om naar zijn muziek te luisteren. Zijn opera Don Bucefalo uit 1847 zit vol vrolijkheid en plezier. Plus een stel unieke aria’s. Echt, dit ‘melodramma giocoso’ verdient het niet om zo onbekend te zijn.

Muzikaal heeft de Dido and Aeneas van Opera Zuid voldoende in huis om niet te vervelen. De regie van Hans Nieuwenhuis slaagt er echter niet in om de gevoelens van de personages te laten landen. Althans, niet bij mij. Daardoor blijven de dramatische hoogtepunten in Purcells operaatje nogal oppervlakkig.

De vele Dido-uitvoeringen die Nederland de laatste tijd krijgt te verwerken, zijn een mooie afspiegeling van de populariteit van het werk. Geen barokopera werd zo vaak op plaat gezet als die van Henri Purcell. Basia Jaworski licht enkele opnamen uit in een discografie.

After Life van Michel van der Aa is fascinerend. Het verhaal, de beelden, de karakters: ze intrigeren allemaal evenveel. Maar om nu te zeggen dat het werk ‘richtinggevend’ is voor de toekomst van opera, gaat mij te ver. Daarvoor staat de muziek te ver af van de realiteit.

Is Blauwbaards Burcht een echte opera? Of eerder een dramatische symfonie? Een nieuwe opname, in februari 2009 live geregistreerd in Barbican onder leiding van Gergiev, klinkt eerder als een in donkere kleuren gestoken sprookje, met een onoverkomelijk droef, maar niet tragisch einde.