Met een nieuwe uitgave van Massenets Thaïs, met in de titelrol Barbara Frittoli, vulde Arthaus Musik onlangs de schaarse opnameverzameling van de opera aan. Want vaak wordt het stuk niet uitgevoerd of opgenomen. Toch is er wel wat vergelijkingsmateriaal. Bijvoorbeeld een Thaïs met Eva Mei.

Spektakel kan de Turijnse productie van Thaïs uit 2008 niet ontzegd worden. Maar het blijft allemaal symbolisch en onpersoonlijk, zodat iets als een verhaal geheel ontbreekt. En dat maakt de voorstelling een slome bedoening, ondanks de intrigerende muziek en de mooie Barbara Frittoli.

Een enorm gevoel van bevrediging bekruipt je als Plácido Domingo zijn laatste woorden uitzucht aan het einde van Otello. Beter dan dit is ondenkbaar. Domingo, maar ook Frittoli, Nucci, Muti en Vick halen het onderste uit de kan van Verdi’s opera.

Siegfried is tegenwoordig heel moeilijk te bezetten, want Wagner-tenoren zijn maar dun gezaaid. Alweer een ondermaatse Siegfried (uit Weimar dit keer) levert het bewijs. Maar met een goede bezetting kan de opera van Wagner ook heel wat moois opleveren. Met Plácido Domingo bijvoorbeeld.

Georgina von Benza. Tot voor kort kende ik haar in het geheel niet. Een pakketje uit Boedapest met maar liefst drie solo-cd’s en een Tosca bracht daar verandering in. Bij wijze van ‘Von Benza-marathon’ luisterde ik het hele zwikkie op een avond achter elkaar. En ’t moet gezegd worden: ze is aangenaam gezelschap.