Ophelia staat aangemerkt als één van de topvoorstellingen van Operadagen Rotterdam, maar om eerlijk te zijn: de monoloog van Cora Burggraaf lijkt in niets op een opera. Dat zegt overigens niets over de uitvoeringskwaliteit, want die is prima. Beklemmend zelfs.

Krachtig en groots. Zo ‘debuteerde’ de Stanislavsky Opera Company in Nederland met Madama Butterfly. Je werd helemaal meegezogen in Puccini’s dramatiek. Keerzijde was wel dat het naïeve, 15-jarige bruidje dat Butterfly eigenlijk is, minder uit de verf kwam in de productie.

Diana Damrau was al langere tijd een geheimtip. In de fonkelende schijnwereld gelden de regels van mooi, jong en snel, met de nadruk op het laatste, maar operasterren hebben tijd nodig om te rijpen. Nu is Damrau nog steeds mooi en jong, maar zij heeft haar tijd genomen en heeft rustig haar repertoire (en carrière) opgebouwd. Een prachtig soloalbum is het gevolg.

De zang was van uitstekend niveau, het orkest speelde puntig en fraai getimed en het flexibele decor was vermakelijk. Toch miste er iets aan de Falstaff van Opera Zuid. De echte humor bleef achterwege omdat Falstaff zelf te gepolijst was. Anders gezegd: waar was het zwijn?

Het Muziektheater-publiek moest het gisteravond (18/5) wat betreft toneelbeeld doen met een magere symboliek, tijdens de première van De zaak Makropulos bij De Nederlandse Opera. Maar een sterke cast en een uitstekende dirigent vulden dat hiaat aardig op.