De bewerking die het Belgische Muziektheater Transparant heeft gemaakt van Henry Purcells semi-opera The Fairy Queen is mager. De surreële voorstelling die de plaats heeft ingenomen van een duidelijke verhaallijn, heeft te weinig vocale kracht om te overtuigen.

Raar maar waar: er bestaat geen slechte opname van Bergs Wozzeck. Althans, ik ken er geen. Deze opera, die misschien wel de aangrijpendste opera van de vorige eeuw is, weet zich immer te vergezellen van een evenredige ongenaakbaarheid. De muziek is zeer expressief en niet in een definitie samen te vatten. Berg gebruikt zowel de dodekafonie als de zoetste vioolklanken, en wisselt het sprechgesang af met melancholieke ‘aria’s’.

Wat een meesterlijke componist is Francesco Cavalli. En wat kan Concert Köln dat ontroerend mooi ‘verwoorden’. Zo mag je Ercole amante van De Nederlandse Opera wel samenvatten. Het is een productie waarin de luisteraar veelvuldig kan genieten. Met dank ook aan regisseur David Alden, die het niet te bont maakte.

Als abonnementhouder in de opera te Luik (Opera Royal de Wallonie) heb ik het genoegen ongeveer eenmaal per maand een productie van eigen huis of een productie in samenwerking met andere operahuizen in Europa te zien.

De grootsheid, pracht en praal waarmee Jean-Baptiste Lully in Phaëton eer bewees aan zonnekoning Lodewijk XIV, is in een nieuwe productie van Opera Animous vervangen door een intieme sfeer, met vijf instrumentalisten en zes solisten. Een bijzonder experiment, dat ondanks de moeilijkheidsgraad ervan weet te slagen.