Met prima acteerwerk en een zo nu en dan geestige regie voorzag de Roemeense Nationale Opera gisteren (21/4) De Barbier van Sevilla van de juiste lichtvoetigheid. De zang miste echter eenzelfde Rossiniaanse geraffineerdheid, en zette zo de rem op de vaart van het verhaal.

Als je een ouverture even niet meerekent, telt het avondje opéra-comique van Barokopera Amsterdam geen enkele saaie seconde. De korte komedies van Massé en Offenbach zitten vol levendigheid en worden niet minder bruisend en op hoog niveau gezongen en geacteerd door de jonge cast.

La Traviata is wellicht de meest gespeelde en opgenomen opera, maar echt goede uitvoeringen zijn schaars. Grotendeels ligt dat aan de eisen die Verdi aan de sopraan stelt. Basia Jaworski zocht acht overtuigende Traviata’s bij elkaar en vergeleek ze.

Willy Deckers La Traviata lijkt op het eerste gezicht een kale boel. Maar juist door het toneelbeeld te minimaliseren tot enkele krachtige symbolen, verrijkt de regisseur Verdi’s opera met een intense diepgang, gedragen door een geweldige Violetta en Alfredo.

In zekere zin was de opvoering van P.C. Hoofts Granida gisteravond (6/4) in de Stadsschouwburg in Amsterdam een unicum. Zeventiende-eeuws Nederlands muziektheater, dat zie je niet vaak. Stichting Ipermestra maakte er een knappe productie van. Het predikaat ‘opera’ is echter misleidend.