Voor velen zal de première van I puritani van De Nederlandse Opera een eerste Puritani-ervaring zijn geweest. Hans van Verseveld heeft er echter al heel wat achter de kiezen. Maar juist daardoor viel de DNO-productie hem erg tegen, schrijft hij in een vergelijkende recensie.

Wanneer een opera een waanzinscène bevat, wordt die al snel tot scherprechter over de hele productie gekroond. Onterecht, zo laat de nieuwe productie van I puritani van De Nederlandse Opera zien. Ook zonder een overtuigende Elvira valt er genoeg te genieten.

Alles was doordrongen van de intense, beklemmende sfeer van Brittens Death in Venice, gisteren tijdens een concertante uitvoering in het Concertgebouw. Alles – het orkest, het koor, de solisten – behalve de hoofdrolspeler zelf: Ian Bostridge. De Brit nam het begrip ‘concertant’ kennelijk erg letterlijk, want hij stond als een droogkloot op het podium.

Aan het einde van een avond met twee unieke Franse opera’s in de Doelen blijft onvermijdelijk één ding de herinnering domineren: de ontzettend creatieve manier waarop Rieks Swarte L’Enfant et les sortilèges aankleedde. Bij zijn inventiviteit past slechts een staande ovatie en een luid bravo.

Ildebrando Pizzetti behoorde – samen met onder andere Respighi, Zandonai, Alfano en Malipiero – tot de zogenoemde ‘Generazione dell’80’, een groep Italiaanse componisten geboren rond 1880. Wat ze allemaal gemeen hadden, was een zekere hang naar het neoclassicisme en belangstelling voor de renaissance en de Byzantijnse muziek.