De Nederlandse Opera heeft haar productie van Het Sluwe Vosje uit 2006 prachtig in reprise gebracht. De amuserende regie en kleurrijke decors en kostuums zorgen voor een heerlijk schouwspel, door maestro Lawrence Renes voorzien van een expressieve muzikale uitvoering.

Het Sluwe Vosje van Leos Janácek is in mijn ogen een uniek werk in het operarepertoire. Niet alleen door het onderwerp (het leven van een vosje), maar ook door de fraaie mengeling van dierenwereld en mensenwereld, van fantasie en realiteit, van opperste vrolijkheid en oprechte weemoed. Om de bijzondere muzikale stijl van Janacek niet te vergeten.

Al deze elementen zijn prachtig verwerkt in de productie van Richard Jones uit 2006. Onder zijn hoede worden de vele personages uit de opera (mensen en dieren) stuk voor stuk sprekend uitgewerkt, met veel humor en inventiviteit. Een schouwspel waarbij je je geen moment hoeft te vervelen.

De smaakmaker van het productieteam is voor mij echter decor- en kostuumontwerper Antony McDonald. Wellicht is de naam bij u bekend. De Brit imponeert wel vaker op de Nederlandse tonelen – zoals met Das Rheingold en Die Walküre bij de Nationale Reisopera.

McDonalds kostuums zetten de dieren uiterst herkenbaar en komisch neer en zijn decors ademen volop het platteland. Ze hebben heel veel diepte – iets wat ook bij zijn Wagners in Enschede te zien was – en zijn tegelijkertijd van een bijna tekenfilmachtige eenvoud, wat het sprookjeskarakter van de voorstelling versterkt. Niet vaak is de set op zichzelf al zo’n bron van kijkplezier.

De mooie show voor je neus wordt voorzien van uitstekende muziek door het Nederlands Philharmonisch Orkest onder leiding van de Nederlandse dirigent Lawrence Renes. De musici geven een uitbundige, expressieve, scherp gearticuleerde vertolking van Janaceks partituur.

Met de grote cast is ook weinig mis. In de eerste plaats petje af voor het acteerwerk van de solisten, waarvan de meeste meer te spelen hebben dan te zingen. Ga d’r maar aan staan: geloofwaardig een mug, specht of haan vertolken…

De titelrol wordt eigenwijs en pittig gezongen door Rosemary Joshua – een perfecte cast voor de rol. De Boswachter krijgt mooi vorm in handen van Dale Duesing, al klinkt zijn stem nogal versleten. Maar wat wil je, met 63 jaar.

John Graham-Hall zingt een uitstekende Schoolmeester (mijns inziens dé tenor voor dit soort rollen) en Robert Poulton is met zijn ruige zang een Stroper pur sang. En daar zijn slechts een paar van de fraaie stemmen mee genoemd.

Wilt u in deze natte, kouwe tijd van het jaar ergens uw hart verwarmen, ga dan vooral naar Het Muziektheater. Leuk voor jong, voor oud, voor iedereen.

Het Sluwe Vosje is tot en met 6 februari nog acht keer te zien in Het Muziektheater in Amsterdam. Zie voor meer informatie de website van De Nederlandse Opera.