Stotijn bezingt met verve Rusland
Met verve opende mezzosopraan Christianne Stotijn gisteravond het Rusland Festival van het Concertgebouw. Haar recital met liederen van Tsjaikovski, Sjostakovitsj en Rachmaninoff kwam aan expressie niets tekort.
Februari is de maand van Rusland in het Concertgebouw. Onder de titel ‘Van Wodka en Weemoed’ zijn er 25 dagen lang Russische orkesten, stemmen, musici en vooral componisten te bewonderen.
Christianne Stotijn – één van de bekendste Nederlandse zangeressen van dit moment – kreeg de eer het eerste concert in te vullen. Dat deed ze met een interessant programma met liederen van Tsjaikovski, Sjostakovitsj, nogmaals Tsjaikovski en Rachmaninoff.
Het was mijn eerste live-kennismaking met Stotijn; een mooie, zeer expressieve zangeres. Ze stopte veel beleving in de liederen. De vaak melancholische gevoelens uit de gedichten leek ze zelf al zingend door te maken.
Dat kwam zeker goed tot uitdrukking in de eerste groep emotionele, soms wat sentimentele liederen van Tsjaikovski. Een krachtige start van het recital, met bijvoorbeeld een grootse opbouw en climax in ‘Had ik maar geweten’ en een heftig slot in ‘Waarom?’, waarin Stotijn de ‘waarom-vraag’ doordringend verklankte.
Dat Julius Drake fors en hier en daar zelfs woest de vleugel betoetste, deed er nog een schepje expressie bovenop. Er gebeurde iets, daar kon geen misverstand over bestaan.
Toch begon mijn aandacht na een lied of acht te verslappen. Sjostakovitsj had inmiddels het stokje overgenomen, maar Stotijns interpretatie van zijn werken sleepte me maar weinig mee. Evenmin als haar zang in de daaropvolgende tweede groep Tsjaikovski-liederen en de liederen van Rachmaninoff.
Ze zong niet minder uitdrukkingsvol, maar misschien was dat juist het punt. Veel liederen drukte ze op eenzelfde soort manier uit, in plaats van haar zangstijl naar het karakter van elk lied te plooien. Anders gezegd: op den duur begonnen de liederen te veel op elkaar te lijken, waardoor de connectie tussen zang en tekst minder krachtig werd. Althans, dat vond ik.
Daarnaast had ik wat moeite met de onrust in haar stem. De ene noot klonk prachtig rond en diep, terwijl de volgende haast heest over haar lippen glipte. De ene noot vibreerde achter in haar keel, de andere zuchtte voor in haar mond. De zinnen en strofes leken er niet lekker uit te vloeien, wat ik op een gegeven moment vermoeiend en hinderlijk begon te vinden.
Tegen het einde van het recital zette Stotijn nog wel weer een paar overtuigende liederen neer, waaronder twee toegiften. Teleurstellend vond ik het recital dan ook niet. Het was niet van noot a tot noot z spannend, maar het had genoeg emotie en karakter om het Rusland Festival waardig te openen.
Zie voor meer informatie over het Rusland Festival de website van het Concertgebouw.
De auteur
2Reacties
Dinsdagavond heb ik genoten van Stotijn en Drake. Wat een diepgang en identificatie met de muziek! Haar stem kwam voluit tot zijn recht. Als zodanig maakte het recital veel goed van de wat teleurstellende duetten-avond met Sophie Daneman in december 2009 op hetzelfde podium. Wat een prestatie om als niet-Russische zo een heel programma uit het hoofd en zo doorleefd te zingen!
Zoals de recensent schrijft stopt Stotijn veel beleving in de liederen. Afwisselend zingt zij verliefd, getergd, bedroefd, blij. Ik vond niet zozeer dat de liederen op elkaar gingen lijken. Wel merkte ik dat ook mijn aandacht af en toe verslapte. Maar ik wijt dat aan een Russisch programma. Soms was het gewoon wat moeilijk te behappen. De nuchtere Nederlander heel wat voor de kiezen bij de muziek van Russische zielen. Het lukt mij ook zelden om langer dan dertig minuten achter elkaar te luisteren naar zangers als Vishnevskaja of Borodina. Nogmaals dank Christianne Stotijn voor een onvergetelijke avond!
Dit recital met Christianne Stotijn, is een muzikale ontdekkingsreis reis.
Van Spanje naar de oriënt, ware je 1001 nacht.
De vijver met bloemen die enkel geuren als het volle maan is.
Via de donker melancholische liederen van Tsjaikovski, terug naar de Russische kinderkamer Moesorgski.
Liederen die stuk voor stuk meesterlijk bewerkt waren voor het Oxalys ensemble.(Compliment voor Geert van Keulen.)
Julius Drake is een begaafd pianist, met grote staat van dienst.
Christianne is 1 van de beste liederen vertolksters van dit moment.
Vanaf het eerste moment ben je gegrepen door haar vocale vertolking.
Haar instrument bezit vele kleuren die geschikt zijn om deze werken te vertolken.
En dit bleef tot het laatste lied.
De(at)mosfeer van het moment, hoe mooi kan het zijn.
Wonderschoon!
M.i. een perfect taalbeheersing en gevoel voor stijl.
En een mate van humor, Moesorgski.
(Wat zich in de Tsjaikovsi liederen ook liet horen, de bijna 25 graden in de zaal waren niet meer voelbaar.)
Mag er ook een compliment worden gegeven over de schitterende batik-japon van Christianne.
Ook dit droeg bij aan een volmaakt totaal plaatje.
Helaas na 2 toegiften was het voorbij.
Met een vervuld hart vol poezie en verbeelding gingen wij weer naar huis.
Volmaakt!