FeaturedOperarecensie

Los Angeles Opera toont Rossini in topvorm

Op zondagmiddag 27 februari was het aangenaam toeven in het Dorothy Chandler Pavilion van de Los Angeles Opera. Het operahuis gaf een op alle fronten blinkende uitvoering van Rossini’s Il Turco in Italia, met topvertolkingen van onder andere Thomas Allen, Nino Machaidze, Kate Lindsey, Paolo Gavanelli en Simone Alberghini.

Nino Machaidze als Fiorilla (foto: Armin Bardel / Los Angeles Opera).

Gioachino Rossini stond bekend als een tikkeltje lui. Volgens een legende lag hij eens op bed een aria te schrijven toen zijn blaadje op de grond viel. Hij nam de moeite niet om zijn bed uit te komen om het op te pakken, maar besloot een nieuw stuk te schrijven.

De Italiaan herbruikte ook veel van zijn aria’s, ensembles en ouvertures in andere opera’s. Toen het Milanese publiek dus hoorde dat het nieuwe werk dat hij kort na L’Italiana in Algeri in de Scala zou presenteren Il Turco in Italia heette, dachten ze dat ze gerecyclede muziek voorgeschoteld zouden krijgen.

Ze zaten er flink naast, zo bleek tijdens de première op 14 augustus 1814. De opera werd goed ontvangen – hoewel Rossini pas twee jaar later met Il barbiere di Siviglia echt doorbrak als superster.

De Los Angeles Opera voerde op 27 februari een innovatieve Turco van Christof Loy op, oorspronkelijk gemaakt voor de Hamburgische Staatsoper en in Californië geregisseerd door Axel Weidauer.

Herbert Maurauers decors waren functioneel en zijn aantrekkelijke kostuums spraken boekdelen over de personen die ze droegen. Het ‘zigeunerkamp’ was bij hem een kleine, vervallen caravan, waar het volledige koor plus een paar solisten uit tevoorschijn kwamen. Een oude circustruc, maar het werkte goed, gezien het luide gelach in de zaal.

De dichter Prosdocimo – die een writer’s block heeft en inspiratie hoopt te vinden in de maffe karakters uit de opera – werd gezongen door de doorgewinterde Britse bariton Sir Thomas Allen. Altijd een plezier om te horen. Helaas werd hij telkens (letterlijk) tegen de grond geslagen door één van de andere personages. Dat werd op den duur een beetje suf en vervelend.

Fiorilla, de vrouw die haar middelbare echtgenoot Geronio beu is, werd briljant geportretteerd door Nino Machaidze. De Georgische sopraan is absoluut een fascinerende artieste, zowel vocaal als visueel. En deze rol was precies wat ze nodig had om haar rijzende ster tentoon te spreiden. Volgend seizoen zingt ze hier in Los Angeles Juliette in Gounods Roméo et Juliette.

Geronio werd vertolkt door de zeer amuserende Italiaanse bariton Paolo Gavanelli. Gavanelli is een meester in Rossini’s vliegensvlugge aria’s. Hij zong zijn woorden met ongelofelijke geestdrift.

De overdreven gevoelige Don Narciso is eveneens verliefd op Fiorilla. Hij werd met veel elan gezongen door de Russische coloratuur-tenor Maxim Mironov. En mezzosopraan Kate Lindsey (de fabuleuze Nicklaus en Muse in de bioscoopproductie van Les contes d’Hoffmann van de Metropolitan Opera) is al niet minder overtuigend. Haar honingzoete legato, goede looks en danstalent maakten haar een driedubbel goede Zaida. Er ligt voor haar een grote carrière in het verschiet.

Kate Lindsey als Zaida (foto: Robert Millard).

De lange, slanke Italiaanse bas-bariton Simone Alberghini is geen vreemde in Los Angeles en met zijn Selim voegde hij een nieuw succes aan zijn lijst optredens toe. Zoals altijd zong hij met robuuste klanken, terwijl hij zijn personage energiek karakteriseerde.

Voormalig San Francisco Opera-talent Matthews O’Neill was een knappe Albazar, wiens vlekkeloze intonatie en grote betrokkenheid veel toevoegde aan de voorstelling.

In zijn praatje voor de voorstelling zei dirigent James Conlon dat hij sinds het begin van zijn carrière de kans niet meer had gehad om deze opera te dirigeren. Dat was echter niet te horen. Hij gaf alles en zijn opzwepende présence haalden de stuwende ritmes en de inventieve klankbeelden van deze opera volledig naar boven.

Het was een heerlijke middag, waar het publiek glimlachend en met vrolijke melodieën in hun hoofd van huiswaarts keerde.

Zie voor meer de website van de Los Angeles Opera.

Maria Nockin doet regelmatig verslag van interessante producties van operahuizen rond de westkust van de Verenigde Staten. Nockin, geboren in New York City, studeerde zang en werkte onder meer bij het Metropolitan Opera Guild en als docent in Brooklyn en Long Island. Inmiddels woont ze op een ‘ranchito’ in Zuid-Arizona.

Vorig artikel

De Domingo-discografie: Puccini

Volgend artikel

Kate Royal geeft bijzonder ‘liefdesrecital’

De auteur

Maria Nockin

Maria Nockin