Het nieuwe operagezelschap OPERA2DAY laat Nederland kennismaken met een hier nog nooit uitgevoerd werk van Alessandro Scarlatti (vader van Domenico): La Giuditta. De productie is sterk, uitgevoerd door drie fantastische stemmen.

La Giuditta is geen opera, want daar hield paus Innocent XI niet van, maar een oratorium. De enscenering die OPERA2DAY onder leiding van regisseur Serge van Veggel maakte, is drie keer te zien in Nederland. Zondagavond 13 maart had de Doelen in Rotterdam de première.

Op het kleine podium van de Jurriaanse zaal staat links het orkest – negen strijkers en een continuo van clavecimbel, theorbe en cello. Rechts staat een bergachtige constructie, een statige vrouw die in de weer is met portretten van mannen. Om haar heen fotolijstjes met het soort foto’s dat van oorlogsslachtoffers wordt gepubliceerd. Op een chaise-longue een man, de bezetter Holfernus, nog in het donker. Een grote foto van ogen achter een gasmasker. Het is de blik van Holfernus, die tot ver in de voorstelling zal heersen over het podium.

Judith komt op, gekleed in een lange leren jas, en bespreekt met de vrouw, een voedster, bij de foto’s haar plan: ze wil de Syrische overheerser Holfernus doden door hem te verleiden. Er worden fraaie zinnen uitgewisseld over moed van één voor het belang van allen.

De verleidingsstrategie lukt, de overheerser valt in slaap bij een lied van de voedster en wordt onthoofd door Judith. De verleidster toont het hoofd van de overheerser aan het volk. Ze heeft dan het beeld van de ogen van Holfernus van de wand getrokken, een foto van haar ogen hangt daarachter.

Teksten, muziek, thematiek en verhaal van dit oratorium zijn ijzersterk. De personenregie is prima, het toneelbeeld is wat gekunsteld. Een zeildoek dat het hoofd representeert, de overheerser die in plastic jas met een pesticidespuit in de weer gaat, lege olievaten: het is niet altijd even trefzeker.

Het orkest is speciaal voor deze productie samengesteld. Je kunt horen dat het competente musici zijn die weliswaar niet geroutineerd, maar wel zeer geïnspireerd klinken.

Hoe eentonig het moge klinken: de stemmen van de drie solisten zijn absoluut fantastisch. Sopraan Ana Maria Labin heeft een warm geluid, dat ze met veel expressie maar zonder enige scherpte de zaal in laat golven. Tenor Krystian Adam heeft niet de hele voorstelling zijn hoofd erbij, maar acteert en zingt met grote overtuiging.

Michael Chance speelt een vrouw en is gekleed in een jurkachtig gewaad. Ik hou niet van mannen in jurkachtige gewaden, maar mijn vooroordelen verdwijnen al snel: Chance zingt met buitengewoon fraaie countertenor en acteert statig en vanzelfsprekend.

De drie solisten spelen met een zekere ingetogenheid en juist dat maakt hun spel zo sterk. Grote emoties, grote thema’s, fraaie soli en duetten, maar allemaal zonder pathos en nadruk: dat werkt heel sterk.

De muziek wint het deze avond op punten van de enscenering, maar OPERA2DAY kan met een gerust hart en hopelijk veel publiek op reis naar Den haag (24 maart) en Zwolle (5 april).