Het komt niet vaak voor dat La Scala een barokopera uitvoert. Zeker in het geval van Monteverdi heb je veel meer aan de intieme sfeer van een klein theater. Maar de in september 2009 in het Milanese toptheater opgenomen productie van L’Orfeo bewijst dat het wel kan. En werkt.

Ik ben geen groot liefhebber van regisseur Robert Wilson, maar de voor hem zo typische bewegingen en gebaren werken in deze productie wonderwel. Het klopt. Zeker op het scherm van je tv. De beelden zijn zo zeer gestileerd, dat je soms het gevoel hebt naar ‘film stills’ te kijken.

Het zeer statische, maar ook zo mooie bühnebeeld met weinig decors geeft alle ruimte aan de muziek. Heel veel sfeer wordt middels de werkelijk betoverende belichting gecreëerd en de kostuums zijn prachtig.

Rinaldo Alessandrini dirigeert gespierd, met nadruk op het dansante van de muziek. Zijn tempi zijn voortvarend, zonder gehaast te klinken.

Georg Nigl is een mooie Orfeo. Nooit gedacht dat hij na zijn optredens als Wozzeck nog zoveel lyriek in zijn stem zou hebben.

Iedereen van de verder uitstekende cast verbleekt echter bij Sara Mingardo (Messagera/Speranza). Haar stem is warm en vol kleuren. Ook permitteert zij zich gezichtsuitdrukkingen (bij Wilson meestal niet toegestaan), waardoor alle aandacht naar haar gaat. Zeer terecht.