Waanzinnige waanzin in ‘bios-Lucia’
Het ging niet met het verbluffende gemak dat ze wel degelijk in huis heeft, maar Natalie Dessay liet me onverminderd verbouwereerd achter na haar waanzinscène in de bioscoopuitzending van Lucia di Lammermoor gisteravond. Wat een waanzinnige artieste.
Lucia di Lammermoor was alweer de zevende opera die de Metropolitan Opera dit seizoen op het doek van vele bioscopen in de wereld bracht. De productie van Mary Zimmerman was eerder met Anna Netrebko als Lucia in de bioscoopserie van het New Yorkse operahuis te zien.
In CineMec in Ede zat de zaal flink vol om te zien hoe Natalie Dessay de titelrol zou vertolken. Niet tevergeefs: de Franse sopraan wekte Lucia indrukwekkend tot leven. Vocaal kwam ze mij wat vermoeid over en de technische hoogstandjes van haar partij leek ze er soms maar met moeite uit te krijgen. En toch: ondanks dat presteerde ze nog steeds donderds goed.
Met haar fragiele postuur en geweldige acteerkwaliteiten maakte ze van Lucia een uiterst kwetsbaar, bangig figuur. Het enige moment waarop ze vrede leek te vinden, was als ze haar hoofd tegen de grote borst van Edgardo (Joseph Calleja) legde. Het tragische vervolg van haar relatie met Edgardo werd er des te verscheurender door. Ze verloor haar enige steun in het leven, en daarmee het leven zelf.
In de befaamde waanzinscène in de slotakte bereikte die wrange waarheid zijn pijnlijke hoogtepunt. Dessays zang en spel smolten samen tot een adembenemende solo. Hartverscheurend gespeeld, enorm muzikaal en intelligent gezongen. Zoals ik zei: een waanzinnige artieste.
Direct na de waanzinscène volgde de grote slotscène van Edgardo. Joseph Calleja bevestigde zich daarin voor mij als één van de meest bijzondere tenoren van deze tijd. Zijn geluid is uniek en doet sterk denken aan legendarische tenoren van weleer. Vaak is zijn stem als ‘goud’ omschreven en dat was wat hij gisteravond produceerde: puur goud. Zijn acteren vond ik een tikje stijf, maar zijn mimiek sprak boekdelen en zijn vocale vertolking stond als een huis.
In de rest van de cast gaven Kwangchul Youn als Raimondo en Ludovic Tézier als Enrico knappe optredens. Vooral Youn vond ik fraai, met zijn grote stem en genuanceerde emotie.
De enscenering van Zimmerman was wat mij betreft de moeite van het herhalen waard. De donkere, wat depressieve kleuren ondersteunden sterk het verhaal en de decors functioneerden prima.
De Met voorzag de productie zoals gebruikelijk van tal van interessant achtergrondmateriaal, tot aan een ‘interview’ van gastvrouw Renée Fleming met twee Ierse wolfhonden toe. Het blijft leuk, al die kiekjes achter de schermen, het geweldige camerawerk en bovenal het nooit aflatende muzikale topniveau van ’s werelds beste operahuis.
De volgende bioscoopproductie van de Metropolitan Opera in Le Comte Ory van Rossini. De opera zal bij CineMec op 9 en 10 april te zien zijn. De productie van Lucia di Lammermoor wordt vandaag (zondag 20 maart) nog herhaald in CineMec, om 14.00 uur.
De auteur
7Reacties
TOP TOP TOP TOP, vergeet ook de dirigent niet: Patrick Summers.
Wat een prachtige aangrijpende opera productie. Wat ik ook zo prettig vind is dat een regie vanuit de Met het verhaal zelf laat vertellen, dan wordt de psychologie van het verhaal voor mij begrijpbaar en meer invoelbaar.
DNO maakt het vaak een stuk lastiger (en irritanter), dan zit je je soms suf te verzinnen welke onvermoede laag de regisseur na 100 of 200 jaar nu weer in een opera heeft weten te ontdekken.
De Met in de bioscoop begint een verslaving te worden!
Oh nu heb ik nog meer spijt dat ik niet ben gegaan. Waarschijnlijk ga ik wel naar Capriccio met Renée Fleming in de hoofdrol.
Helemaal eens met je Jordi,het was schitterend,maar ik vond Arthuro ook geweldig.Waarom wordt hij nergens vermeld:Matthew Plenk.Jammer dat hij zo gauw dood moest………
Rotterdam was vrijwel uitverkocht, voor het eerst.
Wederom een juweeltje uit New York.
Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst naar de bioscoopvoorstellingen geweest. De Kroon in Zwolle toonde zich een perfecte gastheer: drankje vooraf, drankjes en hapjes in de pauze en een gemoedelijke gastheer. Dat alleen al zorgde voor een smaakvolle sfeer.
De voorstelling zelf was een genoegen! Wat heerlijk om acterende zangers te zien. Muzikaal en dramatische vormde het duet tussen Enrico (een mooie, maar af en toe wat monochrome Tézier) en Lucia een hoogtepunt. Ik ben het volledig met Leen Roetman eens: de lieve Heer zij dank dat we verstoken bleven van gepsychologiseer, geabstraheer en geactualiseer. Hoewel ik mijzelf bepaald niet als vastgeroest beschouw, zijn de drakerige pogingen om de ensceneringen te vernieuwen toch lang niet altijd een succes…
Voor 9 april heb ik twee wensen: 1. meer mensen in de zaal van De Kroon dan afgelopen zaterdag, en 2. meer mensen van onder de dertig. Mijn vriendin en ik bleven waren met afstand de jongste bezoekers. Er zullen toch wel twintigers die van opera houden in Noord-Gelderland en West-Overijssel wonen…?
Ik ben vaste bezoeker van ‘Opera in de cinema’in Brugge. Het is telkens weer genieten. Ben voor de derde maal gaan zien naar Lucia di Lammermoor en vond het weer schitterend. Uitverkochte zaal en nadien niets dan tevreden mensen.
Ik zag Natalie Dessay ooit in Hamlet waar eveneens een gelijkwaardige waanzinscene in voorkomt. Indrukwekkende operazangeres.
Maar vooral haar komische scene in ” Les Contes d’ Hoffmann” waar zij een pop speelde was hylarisch. Grote madam.