Drie Nederlandse opera-artiesten verzorgen iedere maand een column op Place de l’Opera. In maart: sopraan Annemarie Kremer over Japan, dankbaar zijn en 3800 kilometer rijden in vijf dagen.

Een column over de operawereld, dat is de bedoeling van dit schrijven. Maar hoe kun je schrijven over een leven dat draait rond het fictieve drama van de opera als desastreuze rampen in Japan je dagelijkse leven praktisch beheersen?

Ik ben weer onderweg. Gisteren nog thuis onkruid aan het wieden op onze idyllische heuvel in Zuid-Frankrijk, vandaag een fotoshoot in Wenen en morgen een carrièrebespreking met mijn agent in deze prachtige stad. Het is moeilijk je aan de schoonheid ervan te onttrekken. We genieten er dan ook volop van, ondanks het trieste gevoel op de achtergrond. Ik verheug me op de herfst, wanneer ik hier twee maanden zal zijn voor mijn debuut als Salome aan de Volksoper.

Via Praag gaan we door naar Dresden voor een auditie aan de beroemde Semperoper. Ondertussen volgen we de berichten uit Japan op de radio, tv of pc – wat maar ter beschikking staat. Ze worden steeds grimmiger, wereldwijd is er angst voor de gevolgen. Het wordt ook steeds moeilijker te geloven en te bevatten: hoeveel ellende kan een volk aan?

Stress, spanning: die auditie moet toch goed gaan en daardoor vergeet ik weer (even) alles wat er eigenlijk belangrijk is in het grote geheel. ,,Na deze berichten is het onmogelijk om zomaar tot de orde van de dag over te gaan”, hoor je veel mensen zeggen. Toch is dat wat we uiteindelijk allemaal doen. En ondertussen denken we misschien ook nog: gelukkig dat het zo ver weg is…

Maar de realiteit is angstwekkend dichtbij. De werkelijkheid van de één raakt die van de ander, ook al zit die ander aan de andere kant van de wereld.

Van Dresden gaan we door naar Nederland, voor besprekingen voor het Bevrijdingsconcert op 5 mei op de Amstel in Amsterdam. Een ontzettend leuk project waar ik alles weer even door vergeet. Even niet ‘meelijden’. Het komt me bijna voor alsof ik zondig door te lachen en te genieten van mijn werkelijkheid.

Ik krijg via Facebook de oproep om gezamenlijk te bidden voor Japan. Goed initiatief. Zelf doen we het al, maar samen is nog sterker.

3800 kilometer gereden in vijf dagen. In alle talen via de radio over Japan en die despoot in Libië gehoord. Oorlogen en natuurrampen: ze zijn van alle tijden en als ze niet je dagelijks leven raken, ben je bevoorrecht. Zo word je je toch ook meer bewust van je eigen geluk, van hoe goed we het hier hebben. En ook dat dat niet vanzelfsprekend is.

Ik waardeer en ben dankbaar voor wat ik heb en ik geniet ervan.

De Nederlandse sopraan Annemarie Kremer studeerde in Maastricht en begon haar carrière in Aachen in Duitsland, waarna ze bij vele Duitse operahuizen optrad. Inmiddels maakt Kremer in vele landen goede sier met dramatische rollen als Tosca, Madama Butterfly en Norma. Zie www.annemariekremer.nl.