Het nieuwe album van René Pape heet eenvoudigweg Wagner. En Wagner is het. In zijn mooiste gedaante. De bas geeft vijf wonderschone vertolkingen van rollen van de Duitse componist, in klinkende harmonie met de Staatskapelle Berlin onder Daniel Barenboim.

René Pape is een toonaangevende bas in operaland. Sterker nog, sommige kenners reppen over ‘de grootste bas van dit moment’. Groot ook in letterlijke zin, want met de enorme omvang van zijn stem kan hij het zwaarste repertoire aan. Een ideale Wagner-vertolker dus.

Nu zijn ster hoog gerezen is, heeft Pape zich dan ook aan een Wagner-album gezet. Iets om blij mee te zijn, want zo vaak komen geheel aan Wagner gewijde solo-cd’s niet op de markt. Zeker niet in zo’n voortreffelijke kwaliteit.

Pape zingt rollen uit Die Walküre, Die Meistersinger von Nürnberg, Lohengrin, Parsifal (samen met Plácido Domingo in de titelrol) en Tannhäuser. Je valt direct met je neus in de boter met het ontroerende afscheid van Wotan en zijn dochter Brünnhilde uit Die Walküre. Terwijl het orkest in haarfijne klanken het tafereel voor je oren schildert, zegt Pape met emotionele stem zijn dochter vaarwel.

De bas heeft een sterk, imposant geluid met een zeer gefocust timbre. Geknipt voor machthebbers als Wotan en König Heinrich (Lohengrin), maar ook voor wijze mannen als Hans Sachs en Gurnemanz. Hij heeft het gewicht en de vocale uitstraling van iemand waar je tegenop kijkt, waar je automatisch aandachtig naar gaat luisteren.

Zijn andere vertolkingen zijn daarom eveneens bijzonder geslaagd. Stuk voor stuk. De lange lappen tekst van Hans Sachs vervelen bijvoorbeeld geen moment. Als een waar verteller sleept hij je in zijn overpeinzingen mee. Zijn tweede solo (‘Verachtet mir die Meister nicht’) loopt uit op een imponerende, uitbundige koorscène, die door de Staatskapelle en het koor van de Staatsoper Unter den Linden buitengewoon krachtig en overtuigend uitgevoerd wordt.

Als König Heinrich laat Pape een fraai staaltje ‘powerplay’ horen (‘Gott grüß euch’), terwijl hij de rol van Gurnemanz uit Parsifal juist veel bezonnener zingt, lyrisch, met een vleug melancholie.

Het slot van de cd (solo van Wolfram uit Tannhäuser) is betoverend. Pape straalt één en al rust uit en rijgt zijn zinnen met beeldschoon legato aan elkaar, waarbij hij als het ware ‘opgaat’ in de bedwelmende, ingetogen orkestklanken. Dit is zuivere schoonheid.

De Staatskapelle Berlin houdt onder Daniel Barenboim het niveau de hele cd erg hoog. Het speelt beeldend, haast poëtisch, zodat je de fragmenten in geuren en kleuren voor je ziet. De hechte, samensmeltende klanken en de warme emoties die Barenboim uit het orkest weet te halen, maken veel indruk op me.

Pape en Barenboim laten Wagner van zijn beste en mooiste kant zien. Een kunstig album. En met 60 in plaats van 600 minuten ook zeer geschikt voor de ‘beginner’.