Drie jaar geleden brak ze door, inmiddels is ze een ster en nu is er ook een album. Nino Machaidze gaat het voor de wind en op haar debuut-cd Romantic Arias is te horen waarom. Ze laat de harten van Rossini, Donizetti, Bellini, Gounod en Massenet volop kloppen.

Nino Machaidze heeft wel wat weg van Anna Netrebko, vind ik. Beide sopranen werden geboren in of nabij de Kaukasus. Machaidze in Tbilisi (Georgië), Netrebko zo’n 600 kilometer verderop, in Krasnodar (Rusland). Beide braken internationaal door op de Salzburger Festspiele. Netrebko in 2002 in Don Giovanni, Machaidze in 2008 als vervanger van Netrebko in Roméo et Juliette. En ook in hun timbre hoor ik gelijkenissen. Ze hebben, zeker in de laagte, eenzelfde donkere, melancholische tint.

De Georgische is er echter jonger bij (ze is nog maar 28), wat perspectief biedt op een nog groter sterrendom. Ze bevalt mij persoonlijk ook meer. Ik vind haar zang verfijnder en haar instrument aangenamer. Ze heeft een heerlijk vol geluid, waar de innemende emoties onophoudelijk als een warm aura vanaf stralen.

Op haar debuutalbum bij Sony zingt Machaidze romantische aria’s van Massenet, Gounod, Rossini, Bellini en Donizetti. Er zit repertoire bij waar ze grote successen mee gevierd heeft (Juliette en Marie bijvoorbeeld), maar ook repertoire dat ze nog graag wil zingen. En gelukkig zijn het niet louter tophits. Zo zingt ze ook passages uit Adelson e Salvini van Bellini en Linda di Chamounix van Donizetti.

In ‘Adieu, notre petite table’ uit Manon zet ze direct de toon. Uiterst gevoelig brengt ze de melancholische muziek van Massenet tot leven. Haar piano is subliem.

Dat is precies wat ik fraai vind aan het hele album. Machaidze heeft een soepele, vrije manier van zingen, waardoor de emoties uit de aria’s op een heel natuurlijke wijze hoorbaar worden. Eenvoudig gezegd: de muziek leeft. Het heeft een kloppend hart en een gepassioneerde ziel.

In ‘Amour, ranime mon courage’ uit Roméo et Juliette sleept ze je bijvoorbeeld mee in haar verbeten poging moedig te zijn en de fragmenten uit La Sonnambula waar ze mee eindigt, gonzen van het gevoel. Ontroerend.

Ook de technische hoogstandjes in de aria’s kan Machaidze goed aan. Ze komt heel hoog met haar stem en blijft ook op die altitude een spetterende klank produceren. Wellicht iets te fel ten opzichte van de rest van haar zang, maar dat mag geen naam hebben. Haar coloraturen zijn eveneens onberispelijk, ook al kun je horen dat ze wat meer stemgewicht mee torst.

Het enige dat ik jammer vind, is dat haar uitspraak soms in de donkerte van haar timbre verloren gaat. In ‘O luce di quest’anima’ uit Linda di Chamounix weet ze bijvoorbeeld naar mijn gevoel niet de juiste opgewonden toon te vinden. Wat meer transparantie en helderheid waren daar wel op hun plaats geweest.

Dat is echter een opmerking in de kantlijn. De kantlijn van een prachtig ontvouwende carrière die met dit album alleen maar meer doet beloven. Ook met dank aan het orkest van het Teatro Comunale di Bologna onder leiding van Michele Mariotti, dat aan melodieusheid en romantiek niets tekortschiet!

Op de persoonlijke website van Nino Machaidze zijn korte fragmenten van haar album te beluisteren. Verder hieronder de trailer: