Drie Nederlandse opera-artiesten verzorgen iedere maand een column op Place de l’Opera. In juli: sopraan Annemarie Kremer over de bezuinigingen op de kunsten. Ze stelt dat beleving van kunst geen luxe, maar van levensbelang is.

 De kunst van bezuinigen.

Tja, je moet wel een struisvogel zijn om deze politiek te willen blijven negeren: de bezuiniging op de kunstsector door de huidige Nederlandse regering. Ik ben er geen, struisvogel welteverstaan, (alhoewel met een paar van z’n mooie veren op mijn hoed als ik de Lustige Witwe speel voel ik me er bijna één ; – ) dus wil ik mijn gedachten hierover graag met u delen.

Mijn eerste reactie was geschokt, letterlijk met stomheid geslagen. Verbijsterd door zoveel onbegrip voor wat een land, een volk regeren behelst en wat de cruciale rol van de kunst/ het theater daarin is. Ongeloof en dus hopen dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen. Dat was zo ongeveer de reactie van half Nederland en heel de kunstsector, (maar de reactie kwam later wel en overweldigend.) Maar vóór ik nou alle redenen zou gaan opnoemen waarom dit zo’n onnoemelijk onmogelijk beleid is en waar sowieso de pers de laatste tijd al vol mee staat, wil ik liever even naar andere landen kijken en vergelijken hoe het óók kan.

Natuurlijk, in vele landen staat de legitimiteit van kunstsubsidies ter discussie, maar nergens wordt er echter zo ingrijpend en met een korte termijn visie gehakt. In Duitsland wordt bv niet getornd aan investeringen in de jeugd; er loopt daar geen kind rond, dat niet tenminste 1 x in z’n leven naar een theater is geweest. Zo voed je de samenleving van de basis af aan op en zal het draagvlak groot blijven. En zullen er meer kinderen hun talenten in die richting kunnen ontdekken, enkel vanwege het feit dat er gelegenheid wordt gegeven. Ook is het in vele landen om ons heen een breed gedragen besef dat kunst en theater van levensbelang zijn voor onze psyche en identiteit.

In onze media lees je prakisch niet over die kant van wat theater en kunst-beleving kunnen betekenen voor een mens. Het vermogen van bijvoorbeeld een musicus om een willekeurige luisteraar in zijn/haar ziel te raken. Hem of haar weer te laten voelen waar zijn emoties zitten. In alle anonieme veiligheid van concertzaal of theater en volledig geaccepteerd. Daar komt geen therapeut aan te pas. En de kern daarvan is meteen wat mij betreft het voornaamste wat er dan verloren zou gaan. Vooral in deze tijd van verruwing en sociale verarming van de samenleving vind ik dat enorm belangrijk, ja van levensbelang.

Hoopvol vind ik dat er wel degelijk een groot draagvlak is in Nederland, er is na de eerste verbijsterde stilte dan ook massaal verontwaardigd gereageerd. Ook in onze calvinistische genen waart kennelijk nog veel rond dat doet hopen op een groeiend besef van de emotionele en psychologische meerwaarde van kunst en theater. Nederland is lang internationaal een artistiek baken geweest – op het vlak van de podiumkunsten, van architectuur, muziek, beeldende kunst én van visionair kunstenbeleid.

Laten we focussen op een verantwoorde en weldoordachte bezuiniging op de juiste plekken en met visie voor de lange termijn zodat Nederland weer dat baken wordt en een voorbeeld van een land waar met beleid wordt geïnvesteerd in Kunst en Cultuur. Een land waarin de mensen weer mogen voelen en genieten van kunst in zijn vele uitingsvormen!

 De Nederlandse sopraan Annemarie Kremer studeerde in Maastricht en begon haar carrière in Aachen in Duitsland, waarna ze bij vele Duitse operahuizen optrad. Inmiddels maakt Kremer in vele landen goede sier met dramatische rollen als Tosca, Madama Butterfly en Norma. Zie www.annemariekremer.nl.