Erwin Schrott is zijn verbintenis met Sony op zeer persoonlijke wijze begonnen: de bas-bariton uit Uruguay introduceert zich met een tango-album, de muziek van zijn hart. Het is een warmbloedige, sensuele stap buiten de gebruikelijke operapaden.

Tango, het staat in Erwin Schrotts ziel gebrand. Van jongs af aan groeide de in Uruguay geboren bas-bariton ermee op. Als jochie ving hij de dag steevast aan door samen met zijn vader naar grote tango-zangers te luisteren op de radio. Zo verwierf het genre een grote plek in zijn hart.

Nu hij bij Sony getekend heeft, heeft Schrott de kans gekregen zijn grote liefde tot uitdrukking te brengen. Samen met een band onder leiding van het tango-kopstuk Pablo Ziegler heeft de zanger twaalf tango’s opgenomen van componisten als Astor Piazzolla, Violeta Parra en Ziegler zelf. De pianist Ziegler, die jarenlang met Piazzolla samenwerkte, heeft de liederen gearrangeerd en hier en daar een toefje jazz of pop toegevoegd.

Het is een beproefd recept. Grote zangers als Dmitri Hvorostovsky, Rolando Villazón, Roberto Alagna en Piotr Beczala gingen Schrott voor met albums waarop ze eveneens terugkeerden naar hun roots – de meeste van hen zijn vrij recent uitgekomen.

Persoonlijk houd ik erg van die ‘authentieke’ projecten. Op één of andere manier kun je het horen, dat het repertoire de zangers aan het hart gaat. Zo ook bij Schrott.

Ik heb geen uitputtende kennis van de stilistische eisen van tangozang, maar zijn donkere, temperamentvolle, zeer diepe stem past geweldig bij de muziek. Om zijn geluid hangt net zo’n ‘hunky’ aura als om zijn verschijning. Zijn bas-bariton smelt warmbloedig door de melodieën heen. Het is een instrument dat simpelweg heel lekker klinkt.

Een goed voorbeeld is ‘Oblivion’ van Piazzolla. Hij klinkt zo sensueel en smachtend dat het lijkt dat hij je als luisteraar in tango-pose in het oor staat te fluisteren.

Soms chargeert hij wel een beetje, vind ik. Het sentiment ligt er mij dan te dik op. Ook heeft hij de nadruk gelegd op rustiger, gevoelige tangoliederen. Had hij er hier en daar wat meer vurige passie doorheen gemixt, dan was het album wellicht wat levendiger geworden.

Los daarvan is het een fraai inkijkje in het Zuid-Amerikaanse hart van Schrott. Overtuigend en meeslepend. Daar kun je mee binnenkomen.