Christianne Stotijn bekoorde het Concertgebouw-publiek gisteravond met een gedurfd liedrecital, van warmbloedige Spaanse zang tot guitig gestampvoet in het Russisch. Fraai begeleid door pianist Julius Drake en ensemble Oxalys.

Wat hebben bourgogne, eikenhout en donkere chocola gemeen? Ze bezitten een vleug van puurheid, een hogere geur van herfstige melancholie, de smaak van rijkdom en een verwijzing naar volle wasdom.

Het zijn de ingrediënten van de stem van Christianne Stotijn, aldus het Concertgebouw, waar de op handen gedragen zangeres zondagavond een concert gaf. De Grote Zaal zat vol met het gewone Concertgebouw-publiek (niet met de geïntendeerde vakantiegangers en jonge mensen) op zoek naar die smaakmakende puurheid van Stotijn.

De zangeres kan niet veel verkeerd doen; een vrijbrief om gewaagde keuzes te maken. Haar liedprogramma toonde durf. Dit bestond voor de pauze uit minder bekende liederencycli. De programmatoelichting sprak van ‘volkse invloeden’, maar er was de hele avond meer sprake van buiten-Europese invloeden.

Stotijn opende met ‘El Paño Moruno’, het eerste lied uit de Siete canciones populares españolas van Manuel de Falla. Het lied is gebaseerd op een Moorse metafoor over een doek waarop een vlek is gevallen. De bevlekking noopt tot een hartstochtelijk uitroep ,,¡AY!”. Stotijn kleurde de Spaanse klinkers zoals Montserrat Caballé het had gekund.

De toon was gezet voor de rest van de warmbloedige cyclus – die Stotijn hopelijk eens zal opnemen. De klaagzang ‘Asturiania’ toonde een intens samenspel tussen zangeres en het instrumentele ensemble Oxalys. De bewerking door Geert van Keulen was slim: een dalende lijn in de contrabas terwijl tranen opwellen in de harp is vele malen directer dan de originele pianobegeleiding.

Stotijn pakte haar bladmuziek op voor de volgende twee cycli. Quatre poémes hindous van Maurice Delage en Ravels Chansons Madécasses bevatten beide exotische elementen zoals deze leefden in de verbeelding van vroeg twintigste-eeuwse componisten. Stotijn leek niet helemaal boven de muziek te staan. Het samenspel met het ensemble was uit balans en de mezzo intoneerde voortdurend vrij laag. Was het idioom te modern? Het publiek zat te schuifelen op zijn stoel.

Nog voor de pauze kwam het echter weer goed: met Deux mélodies hébraïques zat het publiek muisstil te luisteren naar Stotijn, die met gesloten ogen en de handen eenvoudig in elkaar gevormd tot een kom, de Hebreeuwse melodieën zong boven een eenvoudige begeleiding van piano.

Julius Drake speelde bescheiden de langzaam dalende akkoorden aan het begin van het gebed ‘Kaddisch’, volgende met tedere arpeggio’s die aan het eind, langzaam stijgend, oplosten in een ademloos ‘Amen’.

Na de pauze gaf het Russisch-romantische programma meer muzikale herkenningspunten. Stotijn zong vier liederen uit de cyclus Zes romances van Tsjaikovski. Ze zette deze eerder samen met Drake op een prijswinnende cd. In de bewerking door Wijnand van Klaveren becommentarieerde een altvioliste de melancholische teksten.

De innige tekst van ‘Wiegenlied’, dat ieder kind boven zijn ledikant zou hebben moeten hangen, zong Stotijn als een beschermende moeder. Om vervolgens de rol van het kind in te nemen in de cyclus De kinderkamer van Modest Moesorgski.

Ook deze liederen waren prachtig bewerkt door Geert van Keulen. De fluit, hoboïst en klarinettist gilden ijselijk bij het verhaal over de zieke vrouw. ,,Als ze niesde, sprongen alle ruiten!”

En Stotijn, met slungelende armen en guitig gestampvoet, imponeerde door de enorme lappen tekst over de kinderwereld tot leven te brengen. Het publiek was duidelijk gecharmeerd, want als het Concertgebouw-publiek binnensmonds grinnikt, is een concert uiterst geslaagd.

Het concert van Stotijn was onderdeel van de Robeco Zomerconcerten, die nog tot en met 31 augustus in het Concertgebouw plaatsvinden. Zie voor meer informatie www.robecozomerconcerten.nl.