Drie Nederlandse opera-artiesten verzorgen iedere maand een column op Place de l’Opera. In november: sopraan Annemarie Kremer over haar succesvolle roldebuut als Salome bij de Volksoper in Wenen.

Een poosje in Wenen werken, daar heb ik wel zin in! Eerst auditie doen aan de beroemde Weense Volksoper voor Salome, één van de moeilijkste, vreemdste én prachtigste opera’s die er is. ,,Ja danke, Sie können aufhören!” hoor ik uit het zwarte gat van de zaal nadat ik pas op de helft van het beroemde 25 minuten durende Schlussgesang ben. De moed zakt me in m’n schoenen, helemaal voor niks naar Wenen gereisd! ,,Weil Sie die Rolle haben!” klinkt er achteraan. Yes!

Dat was het begin van het avontuur wat nu een jaar en veel toestanden later in de première resulteert. Eerst de rol instuderen, dat vergt heel wat maanden voorbereiding. Muzikaal gezien is het namelijk een behoorlijk pittige kluif. Al snel kom ik erachter dat Richard Strauss helemaal mijn componist is, zo invoelend en organisch als hij voor de stem heeft gecomponeerd. Dat was al zo toen ik vroeger zijn liederen zong en nu lijkt het wel alsof hij Salome speciaal voor mij heeft geschreven!

Maar dan komen de twijfels: zou ik dan ook naakt moeten aan het eind van de sluierdans? Durf ik dat überhaupt wel? En oh NEE, moet ik dan op dieet?

Bij het begin van de repetities leer ik al m’n nieuwe collega’s kennen, altijd weer leuk en spannend. Dit keer blijkt al snel dat één collega heel gemakkelijk bij iedereen het bloed onder de nagels vandaan haalt. Mijn collega-sopranen en ik hebben het nakijken, hier regeert maar één diva…. divo! Gelukkig is hij privé wel erg aardig en groeit het team al snel tot een hecht ensemble.

Nog twee weken voor de première, de zenuwen liggen bij iedereen al behoorlijk bloot, maar Wenen en de Weners zijn zo relaxed dat het toch reuze meevalt met de sfeer. Eigenlijk is alles nog steeds heel gemoedelijk. Wel ervaar ik een enorme druk doordat deze première zeer groots wordt aangekondigd in verband met het feit dat de Weense première van Salome ook aan de Volksoper was, nu precies 100 jaar geleden.

Ik geef elke dag interviews voor radio, tv en kranten en hang op enorme foto-plakaten door de hele stad. Ik wordt dan ook regelmatig herkend, vreemde ervaring! Ook vreemd is om elke dag blij te zijn dat iedereen weer gezond arriveert bij de repetitie, want er ligt een scherpschutter op de loer in Wenen die al twintig mensen heeft aangeschoten in een week tijd!

De première avond 15-10-2011. Ik ben er helemaal klaar voor! Zorgen over het naakt zijn (want dat is toch wat de regisseuse héél graag wil) zijn volledig naar de achtergrond verdwenen door veel belangrijker dingen; als die statist me nu maar niet weer laat vallen in de dans, als de dirigent me AJB die ene inzet geeft, als het orkest niet te hard speelt, als ik maar niet uitglijd over m’n (veel te lange!) sleep op dat hellende vlak van het toneel.

De avond verloopt geweldig en ik krijg zelfs de kans om nu al te genieten van het zingen van deze superrol. Als dan het doek valt en ik volledig uitgewrongen als eerste voor het publiek stap en m’n haar zo’n beetje naar achteren waait van de storm van bravo’s die op me afkomt, voelt dat als een enorme opluchting van een spanning die ik een jaar geleden begon op te bouwen.

Helemaal uitgelaten vieren we met de hele club een super after-party. Inderdaad, een tijdje in Wenen werken is echt helemaal te gek!

Hieronder een fragment uit de productie:

De Nederlandse sopraan Annemarie Kremer studeerde in Maastricht en begon haar carrière in Aachen in Duitsland, waarna ze bij vele Duitse operahuizen optrad. Inmiddels maakt Kremer in vele landen goede sier met dramatische rollen als Tosca, Madama Butterfly en Norma. Zie www.annemariekremer.nl.