Trionfo-talent brengt aanstekelijke Rossini
Opera Trionfo breekt graag lanzen. Dit seizoen introduceert het gezelschap de onbekende Rossini-opera La pietra del paragone in Nederland. Onterecht onbekend, kan ik na Trionfo’s aanstekelijke productie wel zeggen.
Moed mag Opera Trionfo niet ontzegd worden. Ieder seizoen weer verrast het gezelschap met onbekend repertoire en interessant talent.
Het budget is schaars, dus in regie en orkestbezetting moet men creatief zijn met weinig. Dat levert wel eens wat rafels op. En de onervarenheid van de jonge solisten kent natuurlijk ook z’n risico’s. Maar wat zou het? De primeurs zijn steevast de moeite waard.
Neem La pietra del paragone, het eerste grote succes van Gioacchino Rossini. De componist schreef het op z’n twintigste, maar het meesterschap straalt er al vanaf. Heerlijke aria’s, vernuftige ensemblestukken en tweemaal verbluffende a capella zang: het is lastig te begrijpen waarom het ‘melodramma giocoso’ nu pas in Nederland te horen is.
Trionfo weet de muzikale rijkheid van het werk uitstekend voor het voetlicht te brengen. Het jonge Opera Trionfo Kamerorkest mist wat pk’s door de kleine bezetting, maar gaat toch met veel drive door de partituur. Onder leiding van de jonge Ivo Meinen wordt er de hele avond sprankelend gespeeld.
Laurence Dale heeft een prima regie uitgedacht. Tegen een eenvoudig maar functioneel decor van Gary McCann zet hij alle personages helder én humoristisch neer. Misschien soms iets te veel als ’typetjes’, maar onderhoudend genoeg voor de bijna drie uur durende voorstelling.
De cast is jong en goed. De altijd betrouwbare Willem de Vries zet een uitstekende vertolking van graaf Asdrubale neer. Fraai gezongen, goed geacteerd.
Prima vertolkingen zijn er ook van Eva Kroon (de hooghartige barones Aspasia) en Nicola Mills (de zelfzuchtige Donna Fulvia). Anna Traubs interpretatie van Clarice komt minder uit de verf, vind ik. Haar spel is voortreffelijk, maar haar stijve, vlugge vibrato klinkt weinig comfortabel en haar coloraturen zijn weinig verfijnd.
Erg grotesk is de Macrobio van Ludovic Provost. De Franse bariton leeft zich in spel én zang helemaal uit. Het is hier en daar wat over de top, maar pakt over het geheel genomen goed uit.
Job Hubatka chargeert eveneens, en eveneens op geslaagde wijze. Hij zingt de dichter Pacuvio bovendien met indrukwekkend fraaie stem. Een groot, schoon geluid, dat ik graag vaker zou horen.
Dichter Giocondo, de tenorrol uit de opera, wordt bekwaam neergezet door Sébastien Romignon Ercolini. Hij is niet altijd toonvast, maar een fraai leggiero-geluid heeft hij zeker, evenals een stijlvolle frasering.
Al met al kan ik niet anders zeggen dan La pietra del paragone in handen van Trionfo een aanstekelijke Nederlandse première heeft gekregen.
La pietra del paragone is tot en met 16 december nog vier keer te zien. Zie voor meer informatie de website van Opera Trionfo. Lees ook het interview met Ivo Meinen op deze website.
De auteur
5Reacties
Ik kan mij prima vinden in de recensie van Jordi. Vond alleen Anna Traub beter dan Jordi. Zag deze voorstelling op 17 november in Heerenveen in een schandalig slecht bezette zaal. Alle operaliefhebbers doen er verstandig aan te gaan kijken en luisteren. Zeer de moeite waard.
Eerlijk gezegd begrijp ik niets van de wat zure opmerking over de stem van Anna Traub. Ik heb de voorstelling van 24/11 in de Utrechtse Stadsschouwburg bezocht. Het was een heerlijke avond met mooie stemmen, een uitstekende typecasting en een simpele doch doeltreffende regie. De meest opvallende solisten waren, wat mij betreft, Anna Traub/Clarice met haar prachtige mezzo, Ludovic Provost/Macrobio vanwege zijn komisch talent en Willem de Vries als gortdroge Asdrubale.
Naar mijn mening droeg Anna Traub met haar statige verschijning en warme stem zelfs de voorstelling.
Het Utrechtse publiek was terecht zeer enthousiast
Mijn oprechte complimenten voor het gezelschap van Opera Trionfo!
Ik ga zondag 11 december in Haarlem de voorstelling bezoeken, en geef er woensdag 14 december een inleiding over voor de bezoekers van de één-na-laatste voorstelling in De Flint in Amersfoort. Mijn verwachtingen zijn absoluut hooggespannen, zeker na de positieve reacties van Jordi Kooiman en bovenstaande bezoekers Siebers en Reinders.
Gistermiddag de voorstelling in Haarlem gezien. Ontzettend leuke middag gehad. Heerlijke muziek, goed gezongen, grappige en even eenvoudige als ingenieuze vormgeving. Daar kan het Amsterdamse Muziektheater nog wat van leren! Toch wel fijn als een regie de opera niet in de weg zit, sterker nog, een handje helpt.
Wie -zoals mevrouw Jaworski in haar recensie over de zaterdagmatinee zo beeldend schrijft – even genoeg heeft van al die Griekse moord en doodslag, die kan deze week de kans nog grijpen in Amersfoort en Groningen. Doen hoor!
Overigens een goed bezette schouwburg, publiek genoot, publiek – helaas – was ook nogal verkouden. En dat is dan weer jammer.
Gisteravond naar de voorstelling in Amersfoort geweest. Kan me grotendeels vinden in alle positieve reacties. Fijne avond gehad. Minpuntje vond ik de (in mijn ogen) nogal houterige acteerpresentatie van de graaf (Willem de Vries). Zijn liefdesverklaring aan het eind bereikte wel de oren, maar niet het hart. Ook spatten de vonken tussen de graaf en Clarice er nou niet bepaald van af. Maar gelukkig bleef er een heleboel te genieten over. Jammer dat er zo weinig bezoekers waren. Ercolini als de dichter vond ik erg sterk, zeker in het tweede gedeelte van de voorstelling.