Met Faust sloot de Metropolitan Opera afgelopen zaterdag op meesterlijke wijze zijn bioscoopuitzendingen van 2011 af. De topcast sleepte je mee naar de hoogste regionen van de zangkunst en Yannick Nézet-Séguin gaf voortreffelijk leiding.

Na vier bioscoopuitzendingen in zo’n vijf weken tijd moet het mondiale publiek van de Metropolitan Opera nu even wachten voor het weer bediend kan worden met een live-voorstelling vanuit New York. Over zes weken staat de volgende uitzending pas op het programma (The Enchanted Island op 21 januari).

Afgelopen zaterdag was dus de afsluiting van het jaar. En met Faust van Charles Gounod had de Met een perfecte greep uit het repertoire gedaan. Zo was onder meer in CineMec in Ede te zien.

De klassieker van de Franse componist bevat grootse scènes met koor en dans, intieme aria’s, heftige liefdesverklaringen, bruuske hellespraak en diverse climaxen waarbij je op het puntje van je stoel zit. De dood van Valentin, de confrontatie tussen Marguerite en de duivel in de kerk en natuurlijk het slot.

De Met had – zoals eigenlijk vrijwel altijd – een cast met topsterren samengesteld. Eentje daarvan was niet lang geleden tweemaal in Amsterdam te zien: Marina Poplavskaya als Marguerite. De Russische zong bij De Nederlandse Opera in La Traviata en bij de ZaterdagMatinee in Guillaume Tell, beide in 2009.

Destijds maakte zij grote indruk op me en dat was zaterdag in Faust niet anders. Ze combineerde haar pure stem en zeer dramatische timbre met formidabel acteerwerk en zette zo een aangrijpende Marguerite op het toneel. Zo onschuldig en kwetsbaar, als een engel die langzaam door kwade machten omsingeld wordt.

Die duivel mocht er trouwens ook zijn. René Pape zong met groot gewicht en acteerde afwisselend vermakelijk en beangstigend. Een simpelweg grootse vertolking.

Ook Jonas Kaufmann als Faust kon mij erg overtuigen. Zijn donkere, gepassioneerde stem legde een grote intensiteit in zijn rol. Zijn hoge noten waren als schreeuwen van de ziel, zijn diminuendi en pianissimi zo kunstig dat je er stil van werd.

Russell Braun vond ik een uitstekende Valentin. Met zijn fantastisch resonerende bariton en verbeten, doordringende zangstijl kwam hij grandioos aan zijn einde.

Rotterdams chef Yannick Nézet-Séguin stak mij wederom volledig aan met zijn energieke, uitbundige directie en zijn vermogen om de emotionele lading van de scènes tot op het bot te ontbloten.

Regisseur Des McAnuff plaatste Gounods werk in het interbellum, met op het toneel veel ijzerwerk en nucleaire toestanden. Het was mij niet altijd duidelijk wat hij bedoelde, maar hij liet de voorstelling wel lopen als een trein en de karakters uit de opera bleven staan als een huis.

Als je het mij vraagt, zijn de live-uitzendingen van de Met een verrijking van het opera-aanbod in Nederland en is het uitkijken naar 2012, waar weer heel wat fraaie titels zijn geprogrammeerd.