De zang was weer van daverende kwaliteit, zaterdagavond in de live-uitzending van Ernani vanuit de Metropolitan Opera. Vooral de jonge sopraan Angela Meade kwam verbluffend voor de dag. Voor de rest vond ik het echter ouderwetsheid troef in de productie van Samaritani.

Enige tijd geleden typeerde toenmalig Place de l’Opera-correspondent Steven Chung een productie van Attila bij de Metropolitan Opera als een ‘park-and-bark-opera’. Precies diezelfde term schoot mij door het hoofd tijdens het zien van Verdi’s Ernani in CineMec afgelopen zaterdag.

Ik ben dol op traditionele producties, maar alleen als het spel even realistisch is als de decors en kostuums. Dat was in de enscenering van Pier Luigi Samaritani naar mijn idee niet het geval. Hij liet het er allemaal prachtvol en imposant uitzien, maar het stevige drama uit Verdi’s partituur wist hij geenszins in theatrale spanning om te zetten.

Er waren een paar betere scènes, maar over het geheel genomen kwam zijn personenregie weinig verder dan de clichégebaren en statige ariazang waar opera deels zijn vooroordelen aan dankt. En dat was precies wat het werk niet kon gebruiken. Want ik vond het toch al moeilijk het nogal suffe en ongeloofwaardige verhaal van Francesco Maria Piave serieus te nemen. Neem de dubbele zelfmoord in de slotscène. Samaritani ondernam niets om die wat minder knullig te laten lijken.

Dat gezegd hebbende: met zulk vocaal talent op het toneel is de regie haast bijzaak. Het meest gegrepen werd ik door de jonge Angela Meade. De 34-jarige sopraan kwam de afgelopen tijd gunstig in het nieuws met onder meer een invalbeurt voor Anna Netrebko in Anna Bolena en het winnen van de Richard Tucker Award en de Beverly Sills Artist Award.

Ik hoorde haar voor het eerst en was danig onder de indruk. Ze liet een rijk en doordringend dramatisch geluid horen en verblufte met haar uitermate geperfectioneerde techniek. In alle registers was ze subliem en van haar staaltjes coloratura gingen je oren klapperen. Het was jammer dat ze relatief weinig solo’s had te zingen.

Ook overtuigend was Dmitri Hvorostovsky als Don Carlo, die het statische spel compenseerde met zijn onweerstaanbare uitstraling. Hij zong met een forse scheut expressie en blonk uit in de hoogte, met een geweldige, bijna tenorale treffer in zijn aria in de derde akte.

Ferruccio Furlanetto had de perfecte look voor Silva en vertolkte zijn partij uitmuntend. Met zijn diepe, sterke stem sprak hij klaarheldere taal.

De enige die me wat tegenviel, was Marcello Giordani als Ernani. Hij klonk wat hees en zeker in de hoogte geforceerd. Wellicht dat de leeftijd (49) zijn tol begint te eisen.

Het Met-orkest zorgde onder Marco Armiliato voor een zeer transparante en dramatische uitvoering van dit bekoorlijke werk van Verdi. Al met al dus genoeg om van te genieten. Ondanks dat het in nogal ‘geparkeerde’ toestand moest geschieden.

Er staan nog twee Live in HD-uitzendingen van de Met op het progamma dit seizoen. Op 7 april is Manon van Massenet te zien, op 14 april La Traviata van Verdi. Zie voor meer informatie de website van de Metropolitan Opera.