Dat hij niet krap in de decibellen zit, maakte Jacques Imbrailo gisteravond in de Kleine Zaal van het Concertgebouw wel duidelijk. Of het zijn liedrecital ten goede kwam, is wat anders. Hoe mooi zijn bariton ook resoneerde, zijn aanpak was mij wat te robuust.

Laat ik vooropstellen dat Jacques Imbrailo simpelweg een geweldige bariton is. Daar was een jaar geleden al met volle teugen van te proeven in Billy Budd bij De Nederlandse Opera en in zijn liedrecital in het Concertgebouw demonstreerde hij het weer.

Imbrailo’s stem blaakt van onstuimige kracht en jeugdige directheid, maar kan ook teder minnekozen of vlot vertellen. Zijn resonans is diep en zijn bereik uitstekend. Voeg daar zijn aansprekende voorkomen aan toe en je hebt een talent dat het ver schoppen kan.

Samen met de eveneens jonge pianist Alisdair Hogarth ging hij, aldus het Concertgebouw, op avontuur in zijn recital. Hij had een programma samengesteld met juweeltjes: Songs of Travel van Ralph Vaughan Williams, Herbstlieder van de hedendaagse componist Stephen Hough, een paar klassiekers van Richard Strauss en Six songs from a Shropshire Lad van Butterworth.

In de cyclus van Vaughan Williams moest Imbrailo duidelijk nog loskomen. Zijn stem was niet altijd stabiel en met de nodige kuchjes tussendoor maakte hij geen al te zekere indruk. Tegelijkertijd liet hij in frasering en expressie al schitterende passages horen, zoals een paar kunstig gerekte zinnen in ‘Youth and love’.

In Herbstlieder leek hij al meer op zijn gemak te zijn. De operateske, haast theatrale melodieën van Hough lagen hem dan ook goed. Hij kon zich vrij laten gaan en flink uithalen, zonder dat het de zeggingskracht van de liederen vernielde.

Een andere, intiemere kant liet Imbrailo in enkele van Strauss’ liederen horen. Met gepolijste legatozinnen en delicate frases bouwde hij bijvoorbeeld in ‘Traum durch die Dämmerung’ geweldig de spanning op. Hogarth kwam daar ook sterk voor de dag; gevoelig op het ene moment, ongeremd op het andere.

In de afsluitende liederen van Butterworth toonde Imbrailo zich een goed verteller. Bovendien leuk om de frisse, sprekende liederen van de jonggestorven componist eens te horen.

Ondanks al dat fraais miste er wel iets in het recital. Imbrailo had moeite zijn krachten te doseren en schakelde daarom vaak van het ene dynamische uiterste direct naar het andere, waarbij hij de volumemeter te ver in het rood liet doorslaan. De expressie was er daardoor wel, maar de diepgang niet. Liederen vragen om fluwelen handschoenen, Imbrailo serveerde ze te vaak met ruwe hand.

Mocht u echter in de gelegenheid zijn deze bariton ergens te gaan beluisteren, aarzel dan vooral niet. Het is een prachtige zanger.

Zie voor meer informatie over de Vocale Serie en andere concerten de website van het Concertgebouw.