Frank Van Laecke weet van wanten. Zijn Madama Butterfly bij Opera Zuid heeft, net als eerder zijn Faust, een finale waar je hart van scheurt. Een perfecte climax aan het einde van een knap opgebouwde en muzikaal voortreffelijk uitgevoerde voorstelling.

Puccini zou in mijn ogen vaste kost voor operagezelschappen moeten zijn. Ieder seizoen zou er minstens één van zijn opera’s ergens in het land te zien moeten zijn. Want het is ‘muziek-theater’ pur sang wat je bij de Italiaan te horen krijgt. Puccini smelt zang, muziek en theater samen tot een kracht die het drama opstuwt naar hoogten die maar zeer weinig componisten in de muziekgeschiedenis bereikt hebben.

Deze weken hebben we geluk, want in korte tijd zijn er twee Puccini’s geprogrammeerd. De ZaterdagMatinee voerde vorige week zaterdag Tosca op en Opera Zuid begon op dezelfde dag met een tournee met Madama Butterfly.

Nu is Butterfly niet het makkelijkste werk van Puccini. Het drama is weliswaar onverslaanbaar goed (naïef Japans meisje wordt geruïneerd door onbezonnen Amerikaanse officier), maar de titelrol is deksels lastig te bezetten. Je hebt een sopraan nodig die geloofwaardig een tiener kan zingen en spelen, maar tegelijk de stembanden heeft om door hoogdramatisch orkestgeweld te snijden. Meestal maakt dat tweede criterium het eerste onmogelijk.

In de Koreaanse Soojin Moon heeft Opera Zuid toch een goede cast gevonden. Natuurlijk ziet ze er niet als een 15-jarige uit, maar in haar spel komt ze een heel eind. En haar vocale interpretatie heeft zeker de speelsheid van een jong meisje – al forceert ze daar soms wat in.

Het enige dat ik jammer vind, is dat haar dramatisch instrument zo zwaar in de mond lijkt te liggen, dat ze weinig vloeiend door haar melodieën kan gaan in de lichtere scènes. In het heetst van het drama wordt dat echter irrelevant. Dan ontbloot haar sopraan een enorme, doordringende kracht waarmee ze Puccini’s emoties dwars door je heen jaagt.

Die ontwikkeling van een naïeve geisha naar een door verdriet verteerde jonge vrouw wordt fantastisch geregisseerd door Frank Van Laecke. Hij toont zich een ware verhalenverteller en brengt de opera rechttoe rechtaan, met gebruik van zeer atmosferische decors en kostuums. Alle personages werkt hij uitstekend uit en geeft hij treffende theatrale directies. In het begin benadrukt hij de luchtige kant van het verhaal, zodat de impact van het drama aan het einde extra groot is.

Alles komt samen in een finale die zijn weerga niet kent. Ik zal niet verklappen hoe Van Laecke het doet, maar hij weet de zelfmoordscène van Butterfly zo’n overweldigende kracht te geven dat je na de laatste noot beduusd achterblijft.

De cast telt naast Soojin Moon nog meer uitstekende zangers. Adriano Graziani zingt een knappe Pinkerton. Met zijn wat nasale maar zeer gefocuste tenor raakt hij ieder noot in het hart. In de ensembles valt hij soms weg, maar verder overtuigt hij volop.

Karin Strobos legt veel gevoel in de rol van Suzuki, Marcel van Dieren is een solide Sharpless en Elmar Gilbertsson maakt veel indruk op me als Goro. De jonge tenor weet de geliktheid van een makelaar in zijn zang hoorbaar te maken; heel bijzonder. Marjolein Bonnema zingt tot slot een paar buitengewoon fraaie zinnen als Kate Pinkerton.

Het geheel wordt met pit en veel gevoel geleid door Fabrice Bollon en Het Brabants Orkest. Bollon neemt uitgebreid de tijd in de intieme scènes, spint de lyrische orkestpassages breed uit en laat de muziek in de finale tot stormkracht aanzwellen.

Met deze Butterfly boekt Opera Zuid naar mijn mening wederom een groot succes, na eerder dit seizoen alom roem te hebben ontvangen voor Katja Kabanova. Het gezelschap kan na afloop van deze speelreeks dan ook terugkijken op een ijzersterk seizoen, waar het veel lof voor verdient.

Madama Butterfly is tot en met 5 juli nog twaalf keer te zien. Zie voor meer informatie de website van Opera Zuid.

Opera Zuid brengt volgend seizoen Manon van Massenet, Pagliacci van Leoncavallo en Tosca van Puccini.