Na Wenen, Barcelona en New York is Donizetti’s La fille du régiment in de aankleding van Laurent Pelly eindelijk in Parijs gearriveerd. En ook daar verovert de productie het publiek. Met hoofdrollen voor Juan Diego Flórez, Natalie Dessay, Dame Felicity Lott en Marco Armiliato.

De zaal van de Opéra Bastille is veel te groot voor deze productie, maar er passen veel meer toeschouwers in dan in de Garnier en in crisistijden zijn alle inkomsten welkom. Het komt er dus op aan een stoel vooraan in de zaal te bemachtigen.

Pelly laat het eerste bedrijf spelen in de bergen in Tirol, waar het 21ste regiment een kamp heeft. Vele jaren tevoren hebben de soldaten een vondeling, Marie, gevonden en opgevoed. Zij beschouwt het hele regiment als haar vader en is zo’n beetje hun huisvrouw geworden. Pelly zorgt ervoor dat ze de handen vol heeft aan het strijken van de soldatenhemden, die aan lange waslijnen over de scène hangen.

Ze is verliefd geworden op Tonio, een Tiroolse jongen die haar leven heeft gered toen ze tijdens een wandeling bijna in een ravijn viel. Hij treedt toe tot het regiment om met haar te kunnen trouwen, maar dat plan kan niet doorgaan als de Marquise de Berkenfield in het legerkamp opduikt en beweert Marie’s tante te zijn. Ze beslist haar nichtje mee te nemen naar haar kasteel om haar daar een (her)opvoeding te geven die past bij haar adellijke stand.

Het tweede bedrijf speelt zich af in het kasteel van de Marquise. Pelly zet dat kasteel met een minimum aan middelen in scène. Marie fungeert er als een welopgevoede marionet en haar tante heeft samen met de Duchesse de Crakentorp het huwelijk van Marie met de jonge Duc geregeld. De Marquise blijft ongevoelig voor de smeekbede van Tonio en drijft haar wil door. Tijdens de huwelijksplechtigheid valt het hele regiment (met een kleine tank!) het kasteel binnen.

Inmiddels is gebleken dat de Marquise in werkelijkheid Marie’s moeder is. Om haar familie te hoeden voor de schande van een kind met een man met wie ze niet getrouwd was, heeft ze Marie te vondeling gelegd. Nu haar geheim toch is uitgekomen, wil ze het geluk van haar dochter niet in de weg staan. Tot ontzetting van de Duchesse stemt ze alsnog in met een huwelijk van Marie en Tonio, die vrolijk concluderen: ‘Salut a la France! A ses beaux jours! A l’esperance!’

Zowel Natalie Dessay (Marie) als Juan Diego Flórez (Tonio) waren in 2007 al van de partij en kennen deze productie inmiddels door en door. Ze zijn feilloos op elkaar en de rest van de cast ingespeeld en vooral Flórez zingt de pannen van het dak. ‘Oorverblindend’ en met schijnbaar gemak neemt zijn soepele stem de horden van een hele reeks hoge noten in de grote aria in het eerste bedrijf. En tijdens zijn ingetogen smeekbede ‘Pour me rapprocher de Marie’ kun je een speld horen vallen.

Dessay mag stilaan beginnen te denken aan haar vijftigste verjaardag. Toch slaagt ze er nog wonderwel in de rol van een jong meisje te spelen. Haar stem verraadt bij momenten echter dat ze dat niet is. Dat belet evenwel niet dat haar ‘Il faut partir’ aan het eind van de eerste akte grote indruk maakt.

Alessandro Corbelli zorgt voor een grappige Sulpice en Dame Felicity Lott brengt ‘a rather British Duchesse de Crakentorp’. Eigenlijk is dat een spreekrol, maar voor Lott werd een Tirools volkswijsje ingelast. Het orkest wordt voortreffelijk geleid door Marco Armiliato.

Salut a la France! A Donizetti! A ses operas!