Anderhalf jaar na haar fantastische album Diva, Divo heeft Joyce DiDonato een nieuw overrompelend mooi programma samengesteld en opgenomen: Drama Queens. Met de barok-cd bewijst ze op eenzame hoogte te staan in het mezzovak. Hulde voor deze queen.

Het duurt niet lang – twee aria’s om precies te zijn – voor ik ervan doordrongen ben dat Drama Queens een cd is die druipt van de klasse. DiDonato stormt binnen met een aria uit Orlandini’s Berenice, je overmeesterend met haarscherpe coloraturen en vlammende furore. Direct daarop volgt een ontroerende treurzang uit Porta’s Ifigenia in Aulide. Vibratoloos en schijnbaar zonder ademhalen drenkt ze de langgerekte melodielijn in huilende maar buitengewoon rijke klanken.

Het zijn twee uiterste emoties en DiDonato weet ze beide meer dan overtuigend over te brengen. Ook zonder tekst en context voel je wat zij voelt, onderga je wat zij overgaat. En dat is precies wat de Amerikaanse diva met haar cd wil bereiken.

In het voorwoord bij de cd schrijft ze dat wij zo van opera houden omdat opera ons emoties laat voelen die we normaliter achter veilig gesloten deuren houden. Opera is, zo knipoogt de zangeres, ’the best form of psychotherapy’. Bij monde van de ‘drama queens’ van de barok wil ze dat voelbaar maken en daagt ze ons uit om ook onze harten bloot te leggen.

In een heerlijk gevarieerde selectie aria’s van negen componisten – waaronder Orlandini, Porta, Händel, Keiser, Monteverdi en Giacomelli – bestrijkt de mezzo het hele palet aan emoties dat tussen de uitersten uit Berenice en Ifigenia in Aulide ligt. Venijnige wraakzucht wordt afgewisseld met ontroostbaar verdriet, diepe vrede en hevige vertwijfeling.

DiDonato’s vocale beheersing is daarbij sensationeel. Hoe hoog de technische moeilijkheidsgraad ook is, het belemmert haar totaal niet in haar expressie. Dat pakt in het bijzonder fraai uit in de langzamere aria’s. Ongehinderd door de hoge eisen die de eindeloos lange melodieën stellen, weet DiDonato klanken te produceren die zo puur en zo gecontroleerd zijn dat ze je diepst liggende snaren laten resoneren.

De keuze voor Il Complesso Barocco als begeleider had niet beter uit kunnen pakken. De formatie van Alan Curtis verdubbelt de zeggingskracht van de aria’s met lenig en geraffineerd spel, grote bezieling en een zeer fijne afstemming op de frasering van DiDonato. Dit is de beste barokprestatie die ik in lange tijd gehoord heb.

Er zijn vandaag de dag vele mezzosopranen met geweldige kwaliteiten op de operatonelen te bewonderen. Voor mij is er echter maar één queen en dat is Joyce DiDonato. Aan haar veelzijdigheid, technische begaafdheid en uitdrukkingskracht kan niemand tippen.

Hieronder de trailer: