Dulce Rosa, een gloednieuwe opera van Lee Holdridge, beleefde vrijdagavond 17 mei zijn wereldpremière op de Broad Stage in Santa Monica, Californië. De pucciniaanse opera, geproduceerd door de Los Angeles Opera, wist met zijn melodische kracht en prachtige zang alleszins te bekoren.

De nieuwe opera van Holdrigde is gebaseerd op een kort verhaal van Isabel Allende: Una Venganza. Ze schreef het zo’n dertig jaar geleden, in een tijd waarin mensen het stockholmsyndroom probeerden te begrijpen.

De heldin van de opera, Dulce Rosa, wordt verkracht door Tadeo Cespedes, een hooggeplaatste soldaat die haar in leven hield tijdens een militaire coup waarbij veel andere vrouwen om het leven kwamen. Bij die coup pleegde Rosa’s zwaargewonde vader zelfmoord, echter alleen nadat zijn dochter hem wraak had beloofd. Maar Rosa ontwikkelt langzaam gevoelens voor Tadeo, ondanks haar pogingen om hem te verdrijven.

Vóór deze gebeurtenissen was Rosa verloofd met Tomas, een jongen die naar de Verenigde Staten ging voor zijn studie medicijnen. Als hij na de oorlog terugkomt en Rosa wil trouwen, geeft ze hem zijn ring terug. Als ze daarop haar voorkeur voor Tadeo laat blijken, trekt Tomas zijn pistool en probeert Tadeo te vermoorden. Hij mist hem echter en schiet Rosa dood. (In Allendes origineel pleegt Rosa zelfmoord, maar librettist en regisseur Richard Sparks veranderde dat voor de opera.)

Het is een triest verhaal uit het Latijns-Amerika van de jaren vijftig, maar de dramatische situaties werken heel goed op het toneel. Sparks stelde weinig eisen aan de zangers – er had echt veel meer actie kunnen zijn – maar hij vertelt het verhaal goed en de muziek is prachtig.

Lee Holdridge heeft een tonale, melodische opera gecomponeerd met een interessante, complexe orkestratie. Hij is duidelijk een adept van Puccini. En zijn muziek heeft ook wel wat van die van wijlen Daniel Catan, al besteedt hij meer aandacht aan de strijkerssectie.

Holdridge heeft in een paar passages gevoelige kerkmuziek door het drama vervlochten, wat een zekere ernst en historische context aan het werk toevoegt, terwijl het tegelijk een adempauze biedt te midden van het heftige drama.

Het grootste deel van het decor bestond uit projecties van Jenny Okun op een simpele boogconstructie met twee hoge vensters, ontworpen door Yael Pardess. Okun projecteerde het weelderige landschap van een Zuid-Amerikaanse lente, gebrandschilderde ramen van een kerk, de vernietiging van oorlog en het begin van een naoorlogse wedergeboorte. Anne Militello’s lichtontwerp voegde daar veel atmosfeer aan toe. Durinda Woods kostuums waren een mix van Latijns-Amerikaanse volkskleding, legeruniformen en formele kleding uit de jaren vijftig.

De belangrijkste component van de wereldpremière was echter de zang. De Uruguayaanse sopraan María Antúnez beschikt niet enkel over solide, zilveren hoge noten, maar heeft ook een warm, romig middenregister. Ook nog eens lang en slank van uiterlijk was zij een zeer geloofwaardige Rosa. Een voortreffelijke nieuwe artieste, die ik in meer rollen zou willen horen.

Greg Fedderly, wiens stem gegroeid lijkt te zijn, vertolkte Rosa’s dominante vader. In de eerste akte was zijn zang warm en zijn spel uitnodigend. Maar in de tweede akte, waarin hij terugkeert als een geest, was hij een wraakzuchtige engel, die zelfs zijn dochter bedreigde.

Zoals in veel opera’s had Rosa een mezzosopraan-metgezel (Inez), hier gepassioneerd gezongen door Peabody Southwell. Zij was niet alleen goed voor fijne harmonieën, maar liet ook de nodige onliners van Allende horen.

De warme tenor Benjamin Bliss – binnenkort in de rol van Alfredo in La Traviata te horen – vertolkte de teleurgestelde verloofde Tomas, die terugkeert en moet constateren dat Rosa een totaal ander persoon is geworden. De donker gestemde bariton Alfredo Daza speelde de sexy slechterik die uiteindelijk Rosa’s hart won. Hij maakte van Tadeo een intrigerend karakter, en won waarschijnlijk ook enkele harten in het publiek…

Te midden van een oorlog en een conflict van emoties was het de politicus Aguilar – zeer effectief neergezet door Craig Colclough – die beide kanten tegen elkaar uitspeelde en zo de macht greep. Zo’n karakter kennen we maar al te goed…

Het koor, ingestudeerd door Grant Gershon, speelde met name in de fraaie kerkmuziek van Holdridge een grote rol. Plácido Domingo dirigeerde het bescheiden bezette orkest en liet de complexe, genuanceerde melodieën en de dramatische, tonale taal van de componist goed uit de verf komen.

Hoewel de voorstellingen in Santa Monica in het Engels worden gezongen, wordt er binnenkort een Spaanse vertaling van de opera gemaakt.