Vroege Verdi uit de mond van Lucia Aliberti
Een Verdi-cd zónder hits uit opera’s als Rigoletto, Traviata en Aida: dat is altijd de moeite van het luisteren waard. Sopraan Lucia Aliberti heeft stukken uit twaalf vroege, onbekendere opera’s van de Italiaan opgenomen. Interessant repertoire!
Lucia Aliberti is een Siciliaanse sopraan. Een muzikale duizendpoot. Ze studeerde niet alleen zang, maar speelde ook piano, gitaar, accordeon, viool en nog wat instrumenten. Ze componeerde diverse werken (veel voor piano, klarinet, fluit en zang) en wist ondertussen ook nog een zangcarrière te maken die haar naar de grootste operahuizen voerde. Tot aan de Scala, de Met en Covent Garden toe.
Inmiddels is Aliberti de 50 gepasseerd en ze geeft, getuige haar agenda, vooral nog concerten. 50 is in sopranenjaren best oud en meestal begin je dat wel te horen. Aliberti is geen uitzondering. Hoewel ze de cd al in 2008 opnam (toen was ze 46) ‘wobbelt’ ze er aardig op los in de hoogte en in de fortepassages.
Ook als je die zangerskwaal buiten beschouwing laat, heb ik gemengde gevoelens bij haar zang. Aan de pluskant: ze laat bij vlagen een prachtig timbre horen – een beetje als dat van grote, dramatische diva’s als Callas en Scotto – en haar coloratuurtechniek is indrukwekkend verfijnd. Geen detail ontsnapt haar.
Aan de minkant: haar dictie laat vaak te wensen over en haar interpretaties zijn ‘veel van hetzelfde’. Ze voert twaalf verschillende Verdi-heldinnen op, maar slaagt er in mijn ogen niet goed in om die heldinnen ook een eigen gezicht te geven. Haar aanpak is steeds hetzelfde. Zo neemt ze in de coloraturen nagenoeg altijd in volume terug en zingt ze vrijwel alle hoge noten in pianississimo (inderdaad, drie p’s). Waarom? Het wekt bij mij de indruk dat ze het vooral technisch goed wil doen, en minder geïnteresseerd is in het personage achter de noten.
Het repertoire wordt daar gelukkig niet minder interessant door. Neem de scène uit Aroldo, een opera uit 1857 (Verdi’s 22e opera – niet zo vroeg meer dus). De begeleiding van de strijkers die Verdi daar uitwerkte, is bijzonder origineel en effectief.
Ook de fragmenten uit niet zo vaak gehoorde opera’s als Alzira, Attila, Un giorno di regno en La Battaglia di Legnano zijn heerlijk voor de nieuwsgierige liefhebber. Een afvoerputje voor mislukte hitpogingen is de cd dus beslist niet! Hoewel minder bekend, is dit op en top Verdi-schoonheid.
Maestro Oleg Caetani heeft er met het Orchestra Sinfonica en Coro Sinfonico di Milano Giuseppe Verdi zin in. Waar Aliberti vaak staat te fluisteren, laat hij de Milanese musici uitbundig spelen. Het pakt overtuigend uit.
De cd is met een luxe omslag uitgebracht bij Challenge Records. Jammer dat er geen vertalingen van de ariateksten in het boekje staan. Nu moet je in de introducerende tekst zoeken naar een paar regels achtergrondinformatie bij de aria’s.
Bestel deze cd nu in onze webshop!
De auteur
4Reacties
…and yet: I LOVE LUCIA, and I am not the only one, I guess.
When you love a Diva, you love her for ever.
Inderdaad, Alessandro, ik ben altijd gek gebleven op dat Callaswangen en -neus geluid!!
Ben het totaal niet eens om te zeggen 50 jaren is best oud voor een sopraan. Hoeveel zijn er niet die dan op hun best zijn.
Neem eens een Mariella Devia deze is nu 65 en zingt nog de sterren van de hemel Edita gruberova ook zo .
En er zijn er veel meer. Montsrrat Caballe was ook ver over d e50 en zong nog schitterend.
Nee dit mag je niet zeggen.
Een Lucia Aliberti heeft altijd al een wobbel in haar stem gehad en soms wat vreemde klanken, deed ook veel aan Callas denken .
Altijd al eenvreemde tante geweest , weet nog dat ze hier een keer zong in het concertgebouw amsterdam.
Mevr moest eerst zingen dan pas het orkest met een ouverture, dat
was La Gazza Ladra, ze zong eerst de aria en daarna de ouverture. Maar desalniettemin toch een mooie stem .
Ze zong schitterend toen de NORMA met Miriciou op het toneel.
Maar NOOIT meer zeggen 50 is oud voor een sopraan.
Als je goed luistert naar deze cd kun je heel duidelijk de beperkingen horen waar Aliberti mee kamt.
Het lijkt of er helemaal geen ademsteun meer is. Topnoten worden schreeuwerig, bij forte heeft de stem een wobbel (en deze was er niet in de jaren 80/90) Er word gekunsteld om alles nog te kunnen en dit gaat enorm ten kosten van de interpretatie, het wordt erg saai.
Haar pianissimo zingen lijkt nu op het maskeren van haar tekortkomingen. Eerlijk gezegd lijkt het wel of ze aan het markeren is tijdens een repetitie, de stem heeft totaal geen energie meer. Het enige positieve is haar stijlgevoel, ze is/was een echte Belcanto zangeres.
Ik heb haar een aantal jaren geleden gehoord in Duitsland, zat achter in de zaal en kon de stem bijna niet horen, na de pauze voor in de zaal gaan zitten, er waren namelijk een aantal stoelen vrij, stem nog steeds slecht te horen. Totaal geen draagkracht meer. Ik had echt een gevoel van valse schaamte.
Lucia Aliberti is echt een sopraan ver over haar hoogtepunt, en ik zou deze cd dan ook aan niemand aanbevelen.
Wel wil ik zeggen dat ik Lucia Aliberti de meest interessante Belcanto zangeres van eind jaren ’80 en de jaren ’90 vind.
Ik heb haar in deze periode minimaal 25x gehoord en gezien en elke voorstelling was voor mij een spektakel. Groot volume in de ensembles prachtige pianissimo, haar hoge noten zweefden door het theater, perfecte coloraturen. En haar Beatrice en Pirata opnamen, echt pure Belcanto.
Lucia Aliberti zingt ook niet meer in Operahuizen, ze geeft alleen nog hier en daar een recital en hopelijk voor een publiek met een heel scherp gehoor haha