Er zullen weinig mensen zijn die níet van Diana Damrau houden. Van de diva’s van vandaag is ze één van de meest aimabele. Beatrix Conrad heeft de zangeres geportretteerd in de documentaire Diva Divina. De film staat op een dvd met een recital met harpist Xavier de Maistre.

Vanaf de eerste keer dat ik haar hoorde zingen, ben ik een groot fan van Diana Damrau. Haar flexibele, vloeiende zang, haar keihoge noten, haar theatrale charme: ik krijg er geen genoeg van.

Als iemand – in dit geval Beatrix Conrad – dan de moeite neemt om meer van de diva te laten zien dan wat je als toeschouwer in de zaal van haar meekrijgt, ben je als fan natuurlijk al snel enthousiast. En tevreden. Prachtig bijvoorbeeld om achter de schermen mee te kijken bij de repetities voor Il barbiere di Siviglia bij de Metropolitan Opera in New York, om naar anekdotes te luisteren over haar vele Koningin van de Nacht-vertolkingen en om van haar ouders en leraren te horen over het begin van haar carrière.

Toch wil ik een kritiekpunt kwijt: de ondertitel van de film is ‘Nine months with the German Opera Star’, maar behalve dat de documentaire eindigt met de geboorte van Damrau’s eerste kind maakt die titel zijn verwachtingen niet echt waar.

Bij zo’n titel verwacht je een film die je laat proeven hoe het leven van een succesvol operazanger eruitziet. Dat belooft de begeleidende tekst ook. Conrad wil een beeld geven van Damrau’s ‘exciting, high-intensity, fast-paced jet-set life’.

In werkelijkheid laat de docu hier weinig van zien. De volle agenda, de vele reizen, het hotelwezen als feitelijke woonplaats, de druk van al die optredens… Je zou denken dat negen maanden lang genoeg is om een goede blik op dit soort praktische randzaken te krijgen. Conrads film is echter meer een portret zoals je ze vaker ziet, met de focus op optredens en repetities en als leidraad de vraag hoe Damrau aan de top is gekomen. Persoonlijk vind ik dat een gemiste kans.

Naast Diva Divina bevat de dvd van Virgin Classics een liedrecital dat Damrau in 2009 gaf in het Festspielhaus Baden-Baden. De pianobegeleiding is daarbij vervangen door harpbegeleiding van Xavier de Maistre. Een unieke combinatie. Het programma bevat liederen van Schumann, Fauré, Debussy en Richard Strauss.

Hoewel er van Damrau volop te genieten valt en De Maistre uitstekend begeleidt, ben ik niet geheel overtuigd van de sopraan-harp-blend. Na een tijdje wordt het simpelweg te veel van hetzelfde. Een harp heeft als begeleidingsinstrument nu eenmaal minder mogelijkheden dan een piano. Neem alleen al het volume: in de steviger passages is een harp lang niet zo ‘zaalvullend’ als een piano.

Maar als experiment vind ik het recital prijzenswaardig. Het is weer eens wat anders, en dat is in het toch wat onveranderlijke circuit van liedrecitals heel wat. Bovendien is de vocale kunst die Damrau tentoonspreidt ronduit indrukwekkend. En die schone kunst, dat is toch vooral wat je horen wilt van de diva.