Je kon van alles zeggen van het recital van Patricia Petibon in het Concertgebouw dinsdagavond, maar saai was het niet. De Franse sopraan haalde, nogal letterlijk, alles uit de kast om het Franse en Spaanse liedrepertoire over te brengen. En dat lukte.

Patricia Petibon is een markante dame. Het was dan ook te verwachten dat ze van haar liedrecital in de Kleine Zaal meer zou maken dan een brave exercitie in de bocht van de vleugel. Maar dat het er zo clownesk aan toe zou gaan – zeker vergeleken met andere afleveringen van de Vocale Serie – had waarschijnlijk niemand voorzien.

Het begon met een olifantenslurf, die pianiste Susan Manoff bij Rosenthals lied ‘L’éléphant du Jardin des Plantes’ op haar neus zette. Een lied later kwam een knuffeldier tevoorschijn, die flink heen en weer gegooid werd en de rest van de avond niet meer van het podium te slaan was.

Een paar hoge hoeden en klaphoeden later ging in La Bonne Cuisine: 4 Recipes van Leonard Bernstein het hek van de dam. Petibon en Manoff kwamen op in kookschort en ‘ensceneerden’ de vier recepten met meer rekwisieten dan je in een doorsnee productie van Pierre Audi zou tegenkomen. De vleugel van Manoff diende als ‘gasfornuis’ en gezien de hoeveelheid attributen die daar gedurende de avond in verdwenen, vroeg ik me verwonderd af hoe Manoff nog zo goed kon blijven spelen.

Het hele ‘circus’ was bij vlagen zeker grappig en Petibon wist het met haar charme en theatertalent overtuigend te brengen, maar op mij kwam het toch vaak over als een niet zo gevatte, niet zo grappige variant van wat echte ‘muziekcabaretiers’ als Victor Borge en Hans Liberg deden of doen. Al waren er genoeg schaterende toeschouwers die het op dat punt niet met me eens zullen zijn.

In mijn ogen had Petibon de hele rataplan niet zo nodig. Allereerst omdat de liederen zelf grappig genoeg waren en verder omdat de sopraan aan haar formidabele stem meer dan genoeg had om ze overtuigend over te brengen.

Haar sopraan heeft wonderbaarlijke theatrale kwaliteiten, waardoor ze ieder lied – komisch of niet – haarfijn kan uitdrukken. Het eerste lied van de avond, ‘Hôtel’ uit Poulencs Banalités, was daar misschien nog wel het beste voorbeeld van. Haar warme, diepe klanken, haar lome manier van zingen, haar vibratoloze noten, haar mimiek: alles ademde de sfeer van de hotelkamer die Poulenc beschrijft.

Ook in het eerste lied na de pauze – ‘En los jardines del amor’ van Henry Collet, dat het Spaanse deel van het programma aftrapte – zoog Petibon je volledig mee in de sfeer van het gedicht, met adembenemende klanken en grootse beleving.

Die atmosferische zang, met als typerend stijlfiguur die lange, vibratoloze noten, keerde in veel liederen terug en werkte telkens weer op je gevoel. Zo was ‘Cantares’ van Turina één grote hartenkreet en deed ‘Asturiana’ van Manuel de Falla je geheel verstillen.

Nadat een Concertgebouw-medewerker de troep van Petibons culinaire uitspatting bij Bernsteins liederen had opgeruimd, kreeg de avond een indrukwekkend besluit met een verfrissende versie van ‘Over the Rainbow’ (wanneer hebt u dat voor het laatst in een klassiek liedrecital gehoord?) en een gepassioneerd, vurig ‘Granada’. Petibons stem blonk en resoneerde in die liederen in optima forma.

Als je zulke schoonheid hoort, is het circus snel vergeten. Dan spring je van je stoel en laat je door stevig handgeklap weten: deze Franse sopraan is naast een bonte artieste toch eerst en vooral een geweldige zangeres.

Zie voor meer informatie over de concerten in het Concertgebouw www.concertgebouw.nl.