De Nederlandse Opera heeft voor de seizoensopener La Juive een cast opgetrommeld waar het zich allerminst voor hoeft te schamen. In de statige regie van Pierre Audi weten de solisten vier uur lang te boeien. Met John Osborn en Angeles Blancas Gulín als uitmuntend koppel.

Met de première van La Juive werd gisteren (4/9) het seizoen van De Nederlandse Opera (DNO) geopend. De ‘grand opéra’ van Fromental Halévy gaat over het conflict tussen christenen en joden in de vijftiende eeuw. Een conflict dat de liefde tussen prins Léopold en de jodin Rachel onmogelijk maakt en dat uiteindelijk Rachel en haar vader Éléazar de kop kost.

In de productie van Pierre Audi – artistiek directeur van DNO – lijken zang en regie bijna tegenpolen van elkaar. Audi doet geen moeite om het langzame tempo van het verhaal op te winden of om concertante situaties te vermijden tijdens de vele dialogen. Zijn regie is stil, statig en traag. De zang is daarentegen zinderend.

Maar op een of andere manier is dat nog zo’n gekke combinatie niet. Het is alsof Audi met zijn grote, logge stellages en zijn sterke kleurgebruik de scènes telkens inlijst, waarna de zangers het verhaal mogen schilderen.

Kunstige solisten zijn daarbij onmisbaar, maar daar ontbreekt het gelukkig niet aan. De gehele cast is van hoog niveau, en ronduit schitterend zijn John Osborn (Léopold) en Angeles Blancas Gulín (Rachel).

Na een niet zo spannend begin weet Osborn in zijn eerste grote solo direct alle aandacht te vangen. Met gedempte stem springt hij naar hoge hoogten, alsof het hem geen enkele moeite kost. Hij zingt erg beheerst en verzorgd, en de tenorhoogte ligt hem heerlijk in de keel. Echt een toppertje.

Gulín heeft alles wat een topsopraan nodig heeft. Ze heeft uitstraling, zit goed in haar rol en heeft bovenal een wonderlijk mooie stem. Hoogte, laagte, forte, piano: onder geen enkele omstandigheid verliest ze haar ronde, rijke klank. Daardoor zingt ze rotsvast haar partij.

De kwaliteiten van Osborn en Gulín komen prachtig samen in hun grote duet in de tweede akte. Het is juist in die intieme sfeer dat de ‘grand opéra’ haar grootste spektakel beleeft.

De andere solisten kennen onderling minder magie, maar zijn zonder meer ook goed. Dennis O’Neill is een uiterst geloofwaardige Éléazar – zowel in zijn uiterlijk als in zijn emotionele, breekbare stem. Zijn inzetten zijn soms wat kaal en voor de hoge noten moet hij zich af en toe schrap zetten, maar hij raakt ze dan wel vol in het hart. En dat voor een tenor van boven de zestig.

Met zijn ‘Rachel, quand du Seigneur’ – de beroemste aria uit de opera – kroont hij zijn eigen optreden. Zonder onnodige mooizingerij zet hij het publiek zijn gevoelens voor. Alle pijn, wroeging en twijfel zijn te horen.

Annick Massis (Eudoxie, de vrouw van Léopold) trekt diverse keren haar vocale trukendoos open, maar vergeet soms om daarbij haar karakter goed uit te spelen. De bas Alastair Miles is een prima kardinaal Brogni, al probeert hij in de laagte soms te geforceerd klank en volume te maken.

Voor de paar heftige massascènes kan de productie vertrouwen op het koor van DNO, dat enkele knetterharde maar mooie bijdragen levert. Carlo Rizzi geeft met het Nederlands Philharmonisch Orkest de zangers alle ruimte, en laat met name in de finales van zich horen, met opzwepende tempi.

Door al deze muzikale inbreng voelt de vier uur durende voorstelling niet aan als een lange zit. En dat is, in zo’n statige regie als die van Audi, zeker een groot compliment voor de cast.

La Juive is nog zeven keer te zien in Het Muziektheater in Amsterdam. De opera wordt op 12 september live uitgezonden op Radio 4. Zie voor meer informatie www.dno.nl.