Op woensdag ging Johannes Schaafs productie van Le nozze di Figaro in seizoenspremière bij het Aalto-Musiktheater in Essen. Sinds 1998 staat de opera van Mozart geregeld op het programma in Essen. In deze reprise waren twee fraaie rollen weggelegd voor de Nederlanders Martijn Cornet en Karin Strobos.

Sinds begin dit seizoen is Hein Mulders, voormalig hoofd artistieke zaken bij De Nederlandse Opera, intendant in Essen en zijn Karin Strobos en Martijn Cornet er vaste leden van het solistenensemble geworden. Hoog tijd dus om er eens te gaan kijken, in het Aalto-Musiktheater.

Het operahuis ligt achter het station van Essen, dat de kern vormt van de Ruhrpott, zoals de streek genoemd wordt. Op Wikipedia staat een handige omschrijving, al is die wel in het lokale dialect: “Dä Ruhrpott is_e Jebiet in Nordrhein-Wessfale in däm vill jruße Städt op eenem Pleck stonn, un wo bis in_et 20. Jahrhunnert vill jeschuff weede moot.”

Mulders is zowel de baas over de opera als over de Philharmonie en het orkest, waar op muzikaal gebied Tomáš Netopil eindverantwoordelijk is als GMD, Generalmusikdirektor. Meteen onder hem in de hiërarchie staat Yannis Pouspourikas als Erster Kapellmeister. Die laatste stond afgelopen woensdag voor het orkest, voor een avond Mozart.

Le nozze di Figaro werd in 1998 door regisseur Johannes Schaaf geënsceneerd en bleef, zoals gebruikelijk bij Duits operahuizen, sinds die tijd op het repertoire staan.

De seizoenspremière op 19 februari, eigenlijk dus een herneming, moet een bijzondere avond zijn geweest voor Martijn Cornet. De Nederlandse bariton zong voor de allereerste keer de volledige rol van graaf Almaviva op het toneel. De graaf stond hoog op zijn ‘wishlist’ en dankzij zijn engagement in Essen was het nu zover.

Karin Strobos had met de rol van Cherubino waarschijnlijk een bijna omgekeerde ervaring. De Nederlandse mezzo zong Cherubino al in voorstellingen van Opera Zuid en van de Nederlandse Reisopera.

Cornet heeft een uitstekende Almaviva in zijn stem. Zijn geluid kent een stevig fundament, waarvan hij gebruikmaakt als dat nodig is, maar waar ook nuance en subtiliteit in zit, als de muziek dat vraagt. In duo’s, terzetten en andere samenzangen die Mozart nogal eens in zijn opera’s stopt, heeft hij een alert soort vocale collegialiteit.

Gezien de statige graaf Almaviva die in de Essener Nozze van hem gevraagd werd, haalde hij net wat meer uit zijn stem dan uit zijn presentatie. De barse, ontstemde Alamaviva stond er, maar zo heel af en toe straalde de lichte, humoristische kant van de zanger daar wat doorheen. Het zal vooral zijn leeftijd zijn; hij is begin 30. Zo leek de bariton net wat meer schik te hebben in de komische delen van de voorstelling. De scène met de notaris was daar een voorbeeld van.

Helemaal ‘ongescript’ was het moment dat zijn hermelijnen koningsmantel tussen een deur vast raakte. Hij zong even door, om daarna met een enorme klap de deur weer te openen en de mantel zo los te maken.

Een Cherubino van Karin Strobos, dat is niet nieuw. Ze beheerst de relatief kleine rol volledig. Of ze ook tot bloei kan komen, hangt vooral af van de regie. Die gaf in dit geval met name de gravin ruimte om te stralen. Maar Strobos zag er in deze periodeproductie in het lichtblauw satijn fraai uit en het publiek herkende haar kwaliteit, te horen aan het applaus.

Het periodedecor van Ezio Toffolutti had overigens ook heel goed dienst kunnen doen bij Der Rosenkavalier. De gedachte bekroop me dat Cherubino en Octavian hun kleding in dezelfde winkel kopen…

Natuurlijk let je na je reis vanuit Nederland naar het Ruhrgebied vooral op het Nederlandse aandeel in zo’n voorstelling. Maar er valt zeker ook veel moois te zeggen over het duo Susanna en Figaro.

De Amerikaanse sopraan Christina Clark, die al meer dan tien jaar aan het Aalto verbonden is, zong een zeer melodieuze en expressieve Susanna. En haar Figaro, de bas-bariton Baurzhan Anderzhanov, presteerde minstens op datzelfde niveau. Hij beschikt over een mooie, niet nadrukkelijke stem en een overtuigende podiumpresentatie. Beiden een genoegen om naar te kijken en te luisteren.

Mevrouw de gravin, een rol van Sandra Janušaitė, was vocaal prima bezet. De Litouwse, sinds kort aan het Aalto verbonden, maakte het voor Mozart allemaal wel wat groot. Ze heeft ook Sieglinde en Senta gezongen, zo las ik in haar bio, en dat verbaasde me niet.

Niet te groot voor Mozart was het orkest onder Yannis Pouspourikas. Het was veel meer Marinner dan Jacobs wat uit de bak klonk, maar goed was het zeker. En in mijn oren waren de akoestische omstandigheden in en boven de orkestbak voortreffelijk. Zo helder en transparant heb ik nog niet veel operaorkesten horen klinken.

Dat het decor ook heel geschikt zou zijn geweest voor een Rosenkavalier is niet meteen een compliment. De regie van Johannes Schaaf, geplaatst in de tijd van het verhaal, was keurig, verzorgd en nogal toneelmatig, maar ik miste een twist. Er was niet echt iets gedenkwaardigs, iets unieks te ontdekken in de theatrale handtekening van de regisseur. Met de lijntjes die Schaaf uitzette en waarbinnen hij netjes kleurde, was niet veel mis. Maar het was wat braaf.

De productie van Le nozze di Figaro is nog op 16 en 23 maart in het Aalto-Musiktheater te zien, ook dan met Nederlands aandeel. Ook in Don Giovanni, te zien vanaf 15 juni, zijn Cornet en Strobos te zien, met als extra Nederlandse gast Judith van Wanroij. Verder is Ariadne auf Naxos de komende weken geprogrammeerd, ook met de beide Nederlanders en verder met Lisette Bolle als gast.

Op 5 maart en 5 april zingt Karin Strobos de rol van Charlotte in Werther, een productie die eerder dit seizoen in première ging. Martijn Cornet is Johann in die voorstelling. In Carmen, vanaf 31 mei, hebben beiden ook een rol.

Zie voor meer informatie de website van het Aalto-Musikheater.