Decca’s Most Wanted: nog meer schatten
Als vervolg op de lancering van de serie ‘Decca’s Most Wanted Recitals’ in april heeft Decca deze maand een nieuwe lichting met vijftien titels op de markt gebracht. Ik mocht er vijf uitkiezen om over te schrijven en geloof me: dat viel niet mee!
De serie ‘Decca’s Most Wanted Recitals’ is een initiatief van Victor Suzan, die de Decca-archieven heeft uitgespit en vijftig nooit eerder op cd uitgebrachte albums heeft geremasterd en gedigitaliseerd, en waar mogelijk van bonussen heeft voorzien.
In april verschenen de eerste twintig cd’s, deze maand volgden er weer vijftien. Daaronder albums van José Carreras, Renato Bruson, Brigit Nilsson en Hilde Gueden.
Giuseppe Valdengo
In mei dit jaar zou Giuseppe Valdengo 100 jaar zijn geworden. Een feit dat iedereen is ontgaan, want de in 1914 in Turijn geboren bariton is tegenwoordig vrijwel helemaal vergeten. Hoe triest! En dan te bedenken dat hij één van de geliefde zangers van Arturo Toscanini was! Hij is nog te bewonderen op live-radio-opnamen van Aida, Otello en Falstaff, onder leiding van de grote maestro.
Ik kende hem van zijn optreden in de film Great Caruso met Mario Lanza, maar hij viel mij pas echt op in zijn rol van Alfio in de door RAI gefilmde Cavalleria rusticana, met de onnavolgbare Carla Gavazzi als Santuzza.
Alfio ontbreekt op de in 1949 voor London opgenomen cd, maar zijn Tonio uit Pagliacci, een rol waarmee hij ongekende triomfen vierde, staat er wel op. Verder klinken twee zeer ontroerend gezongen aria’s uit Rigoletto, plus de in het Italiaans gezongen Hamlet en Valentin.
Het grootste gedeelte van zijn recital wordt echter in beslag genomen door Italiaanse liedjes van Tosti, Brogi, Denza en Leoncavallo. Repertoire dat hem past als een handschoen.
Hieronder Valdengo als Alfio in Cavalleria rusticana, gefilmd in 1956:
Mado Robin
De Franse coloratuursopraan Mado Robin zou je als het achtste wereldwonder kunnen beschouwen. Haar stem was van het type soubrette (met een zeer aangenaam, meisjesachtig timbre) en haar coloratuurtechniek was meer dan subliem. Maar er was meer: haar hoge noten waren extreem hoog. Met haar stem bereikte zij zonder problemen niet alleen de hoge f, maar zelfs de c – de allerhoogste noot ooit door een menselijke stem bereikt.
Mireille van Gounod is niet echt een rol die wij van haar zouden verwachten, maar het past wonderwel bij haar kinderlijk naïeve timbre. Van die fragmenten heb ik dan ook het meest genoten, nog veel meer dan van haar Lucia en Bellini’s.
Hieronder al haar hoge noten op een rij, voorzien van de beschrijving:
Virginia Zeani
De in 1925 geboren Zeani maakte op haar 23e haar debuut als Violetta (La traviata) in Bologna, een rol die haar handelsmerk zou worden. In 1960 debuteerde ze in Covent Garden, Londen. Er bestaat een kostelijke anekdote over dat debuut. Ze was een lastminutevervangster voor de zieke Joan Sutherland. Ze arriveerde ’s middags laat en er was amper tijd voor het passen van het kostuum. Voor ze de bühne opging, vroeg ze heel snel: “Wie van de heren is mijn Alfredo?”
Zelf ben ik helemaal bezeten van haar Tosca, maar haar Violetta mag echt niemand missen. Haar coloraturen in de eerste akte zijn meer dan perfect, en dan haar morbidezza… Doe het haar nog eens na!
Zeani’s in 1958 onder leiding van Giuseppe Patané opgenomen Puccini-aria’s zijn – gekoppeld aan een recital van Graziella Sciutti – al eerder door Decca uitgebracht, maar haar Donizetti’s, Bellini’s en Verdi’s uit 1956 (dirigent: Gianandrea Gavazzeni) beleven hun cd-première.
Hieronder Virginia Zeani in ‘Addio del passato’ uit La traviata (opname uit 1968):
Gerard Souzay
De in alle opzichten mooie bariton Gérard Souzay heeft de grote fout begaan om veel te lang door te zingen. Zijn laatste Philips-opnamen zijn niet om aan te horen en zijn pikzwart geverfd haar maakte hem nogal zielig en pathetisch. Doodzonde, want als je zijn vroegere opnamen beluistert, dan kun je niet anders dan verliefd op hem en zijn stem worden.
Net zo prachtig is zijn Dichterliebe: met zijn lichte bariton en zijn lieve, zoete klank doet hij je daadwerkelijk verliefd worden. De opname stamt uit 1953 en behalve de cyclus staan er nog drie losse liederen van Schumann op, waaronder de tot tranen toe roerende interpretatie van ‘Nussbaum’.
In deze opnamen begeleidt Souzays toenmalige vaste begeleidster Jacqueline Bonneau hem. Na 1954 maakte zij plaats voor Dalton Baldwin (Bonneau reisde niet graag). Met Baldwin had Souzay een soort muzikaal huwelijk. Hun samenwerking staat garant voor ultieme schoonheid.
Hieronder Dichterliebe:
Cesare Siepi
Deze cd draagt als titel The romantic voice of Cesare Siepi en dat is precies wat u kunt verwachten: een pracht van een stem, die alle romantische gevoelens in u wakker maakt!
Over Cesare Siepi’s legendarische Don Giovanni heb ik al in de eerdere aflevering geschreven, evenals over zijn affiniteit met het ‘makkelijkere’ genre. Op deze cd geen Broadway meer, maar populaire Italiaanse liedjes, iets wat Siepi op het lijf is geschreven. Gewoon heerlijk.
De opnamen van het album dateren uit 1961 (liedjes) en 1954 (aria’s) en het geluid is absoluut goed. In de aria’s wordt Siepi fenomenaal begeleid door Orchestra dell’Accademia di Santa Cecilia onder leiding van Alberto Erede. In die tijd werd Erede als een ‘fatsoenlijke’ dirigent beschouwd, maar nu zou hij tot één van de allergrootste operadirigenten worden gerekend. Hij gunt zijn solist alle ruimte en laat het orkest mee-ademen.
Hieronder ‘Di Sposo Di Padre Le Gioie Serene’ uit Salvator Rosa van Gomes, 1954:
De auteur
