Als je hedendaagse regisseurs moet geloven, is een traditionele enscenering uit den boze. Zo ouderwets, dat kan echt niet meer. Wie bewijs wil hebben dat het wél kan, moet de door Arthaus Musik uitgebrachte Le Nozze di Figaro uit 1966 kopen. Zwart-wit, traditioneel, en toch zeer overtuigend.

Deze Nozze di Figaro was de laatste die Karl Böhm dirigeerde tijdens de Salzburger Festspiele. Het was de opening van het Oostenrijkse festival in 1966. Voor de productie had de dirigent de handen weer ineengeslagen met regisseur Günther Rennert, iets wat ze in 1957 ook al deden met een andere productie van Le Nozze.

Arthaus Musik heeft de tape van de Oostenrijkse televisie opgeknapt en uitgebracht op dvd. Natuurlijk, het is zwart-wit. En ja, de geluidskwaliteit is minder dan op dvd’s van vandaag de dag. Zeker het orkest komt minder goed over. Maar ondanks die gebreken zul je onmiskenbaar de grote klasse van deze productie horen en ervaren.

De regie van Rennert is traditioneel, met prachtige, realistische decors. Maar dat leidt niet tot saaie, statische ‘tjoh-zing-jij-ook-nog-maar-een-aria’-situaties. Integendeel, de regisseur benut het enorme acterende vermogen van de solisten om een continu boeiend, zeer vlot schouwspel neer te zetten.

Alle personages hebben een duidelijk karakter, waar je langzaamaan een band mee opbouwt. Alles klopt met de tekst, alles is consequent, je wordt geen moment uit het verhaal getrokken door een stomme moderne ingeving. Wat nou ouderwets.

De solisten zijn stuk voor stuk uitstekend. Zowel in hun acteren als in hun zang. Ze stralen een enorm speelplezier uit en zingen lichtvoetig, subtiel, zeer genuanceerd en ook gewoon erg mooi.

Grote uitblinker is wat mij betreft Walter Berry als Figaro. Hij zit vol energie en is onweerstaanbaar met zijn glunderende doortraptheid. Hij zingt bovendien met een haarfijn tekstbegrip: hij zingt niet, hij praat met prachtige klanken. Er zullen weinig Figaro’s na hem zijn geweest die hem konden evenaren.

Even amuserend is Reri Grist als Susanna. Met haar vederlichte, heldere stem en haar innemende, speelse voorkomen is ze echt een kamermeisje. Met de nadruk op meisje. Precies goed. Daarnaast kan ze ook heel dramatisch zingen, bijvoorbeeld in het welluidende ‘Deh vieni non tardar’.

De graaf en gravin zijn beide uitstekend bezet. De graaf (Ingvar Wixell) verenigt in zijn stem de heer des huizes en de gefrustreerde rokkenjager. De gravin (Claire Watson) blinkt vooral uit in haar smartende pianissimi en haar subtiele zang.

Verder is ook Edith Mathis als Cherubino het vermelden waard. Zij levert enkele prachtige aria’s af en weet op zeer geloofwaardige wijze een jonge knaap te spelen. Maar ook op de andere, kleinere rollen is weinig af te dingen.

Karl Böhm draagt ondertussen vanaf de bok bij aan de communicerende kracht van de solisten. Bij hem staat het libretto op een voetstuk, zo precies weet hij de tekst te verwoorden.

Bijzonder hoe een productie van meer dan veertig jaar geleden, zwart-wit en traditioneel, nog zo kan aanspreken.

Zie hieronder de trailer van deze dvd (overigens de minst leuke scène):

Meer details van deze dvd zijn te vinden op www.censentertainment.nl. Daar staat ook een besteloptie. De dvd kost 27,99 euro. Zie verder de banner op de homepage van Place de l’Opera voor alle nieuwe uitgaven van Arthaus Musik en TDK.