Cecilia Bartoli is terug in de cd-schappen met een wederom bijzonder origineel en perfect verzorgd project: St Petersburg. Op het album duikt ze, begeleid door I Barocchisti en Diego Fasolis, in de barokmuziek die in de achttiende eeuw aan de hoven van drie tsarina’s werd gecomponeerd. Het resultaat: elf nooit eerder opgenomen stukken.

Alles aan de cd St Petersburg is typisch Bartoli. Allereerst ziet het album er gelikt uit en bevat het cd-boekje een schat aan informatie (weet je gelijk wat de meerwaarde van de cd is ten opzichte van Spotify, waar die ook te beluisteren is). Het boekwerk bestaat uit achtergronden, alle ariateksten in drie vertalingen, historische prenten en een schitterende fotoshoot van de diva zelf, die Rusland associeert met bontkleding en rijkelijk veel sneeuw.

Ten tweede is het album geen door marketingprofessionals in elkaar gedraaid project, waarbij de zanger enkel zijn liedjes hoeft in te zingen, maar is het van begin tot eind een exercitie van Bartoli zelf. Ze reisde zelf af naar Rusland om in de muziekarchieven te spitten en stuitte zelf op deze elf vergeten aria’s. Het toont haar liefde voor de historie, haar nieuwsgierigheid en haar ondernemende persoonlijkheid.

Tot slot is de cd door en door uniek, net als Bartoli’s vorige projecten Mission en Sacrificium. Ik heb het dan niet alleen over het feit dat de elf stukken niet eerder opgenomen zijn, maar ook over het hele verhaal eromheen: het ontstaan van de ‘Russische barok’ door toedoen van de tsarina’s Anna, Elisabeth en Catharina de Grote, die topmusici uit het Westen naar hun hoven haalden om het muziekleven op niveau te brengen. Een verhaal dat velen nog niet gehoord zullen hebben.

Bartoli zingt aria’s van Araia, Raupach, Dall’Oglio, Madonis, Manfredini en Cimarosa. Twee stukken van Raupach zijn zowaar in het Russisch. Nu moet u niet denken dat dat erg Slavisch klinkt (of dat Bartoli het heel anders uitspreekt dan het Italiaans), maar toch: interessant om muziek in zo’n voor de baroktijd atypische taal te horen.

Voor de rest is de muziek niet anders dan westerse barokmuziek uit die tijd. Wat niet wil zeggen dat het geen kwaliteit heeft. Ondanks de obscure componistennamen klinkt het voortreffelijk. De aria’s van Francesco Demonico Araia zijn bijvoorbeeld zeer ontroerend, evenals één van de Russische nummers van Raupach. Die Duitse componist weet tegelijkertijd hoe hij zijn strijkers vivaldiaans vuur aan de schenen moet leggen in ‘Razverzi pyos gortani, laya’ en in ‘O placido il mare’.

Ook de andere aria’s overtuigen volop, gedragen door het bekwame I Barocchisti, dat ook fraaie solistische inbreng levert. Diego Fasolis en zijn ensemble lijken een vaste partner van Bartoli te worden, na eerder ook Mission begeleid te hebben. Beslist geen slechte keuze!

Over Bartoli’s zang is weinig nieuws te zeggen, wat gezien haar leeftijd (48) en drukke agenda alleen maar een goed teken is. Met andere woorden: ze blijft in topvorm. Ze klinkt nog altijd technisch geraffineerd en in de adagio-passages bespeur ik meer diepte in haar stem, met een klankrijk resultaat.

Op zondag 26 oktober kunt u het allemaal zelf horen. Dan komt Bartoli naar het Concertgebouw in Amsterdam voor een concert met I Barocchisti. Er zijn nog kaarten!