In de regelmatig terugkerende rubriek ‘Opera over de grens’ worden belangrijke premières die onlangs in internationale operahuizen plaatsvonden op een rijtje gezet. Deze keer boe’s voor regisseurs in Los Angeles en Londen, maar ook bejubelde zang voor zangers als Thomas Hampson en Nina Stemme.

Op 27 september ging het seizoen van de Deutsche Oper Berlin van start met een productie van Die Frau ohne Schatten van Richard Strauss. De vertrekkende intendant Kirsten Harms deed zelf de regie.

Wolfgang Schreiber van de Süddeutsche Zeitung was niet erg te spreken over Harms’ prestatie. Hij vond de drie toneelbeelden die de intendant gebruikte maar saai en de personenregie ‘bestreek enkel het palet van de doorsnee gevoelsuitdrukkingen’.

De cast (met onder andere Robert Brubaker en Manuela Uhl als keizer en keizerin en Doris Soffel als Die Amme) was volgens hem uit balans. Het was vooral hard en schel, net als het orkest onder leiding van Ulf Schirmer.

Los Angeles Opera

De Los Angeles Opera ging op 26 september verder met haar project rond Der Ring des Nibelungen van Richard Wagner. Aan bod was het derde deel van de cyclus, Siegfried. Het artistieke team was hetzelfde als bij de vorige delen: James Conlon als dirigent, Achim Freyer als regisseur.

Mark Swed van de Los Angeles Times vond het prachtig. „De Siegfried is niet probleemloos (welke is dat wel?), maar het is prachtig”, schreef hij. Er zat volgens hem van alles in: spektakel, circus, een excentriek kunstproject, een lichtshow, historie, een filosofische oefening. „De investering van 32 miljoen dollar die het operahuis hiervoor deed, begint zich duidelijk uit te betalen.”

Het publiek was het niet met Swed eens. Net als bij de vorige Ring-delen, werd ook hier de regisseur met boe’s ontvangen na de première.

John Treleaven en Linda Watson leverden prima werk als Siegfried en Brünnhilde, vond Swed. In eerste optredens in Los Angeles waren ze volgens hem niet overtuigend, nu wel. Treleaven prees hij om zijn lyriek.

Graham Clark (afgelopen seizoen in Amsterdam te zien in De zaak Makropulos) zong ‘een geweldige Mime’, aldus Swed. „Grappig en bijna sympathiek”, was zijn oordeel.

De rest van de cast mocht er ook wezen, met onder andere Vitalij Kowaljow als Wanderer, Jill Grove als Erda (‘diep ontroerend’) en Eric Halfvarson als Fafner.

Los Angeles Music Center

In Los Angeles stond er de afgelopen tijd nog meer interessants op het programma. De LA Opera nodigde Thomas Hampson uit om op zaterdag 3 oktober een recital te geven met Amerikaanse liederen in het Dorothy Chandler Pavilion in het Los Angeles Music Center.

Bariton Hampson is de laatste tijd veel bezig met het stof afblazen van traditionele Amerikaanse liederen. Zo herontdekte hij ‘My days have been so wondrous free’, naar verluidt de eerste ‘American art song’, geschreven in 1759.

Hampson maakt een tournee door Amerika om de liederen ten gehore te brengen. Op zaterdag deed hij Los Angeles aan. Volgens Los Angeles Times-recensent Chris Pasles een pracht van een concert.

„Hier zong een artiest die volledig de controle heeft over zijn opmerkelijke instrument”, schreef Pasles. Zijn wijdse dynamiek, zijn ‘fluitachtige’ kopstem, zijn ‘uitbarstingen van symfonische kleur’: Hampson gaf een overtuigend optreden.

Hieronder een filmpje waarin de bariton twee Amerikaanse volksliedjes zingt, tijdens een concert in 2005 in het Royal Opera House. Antonio Pappano, muzikaal directeur in Londen, speelt op de piano.

Royal Opera House

Bij het Royal Opera House ging op dinsdag 29 september een productie van Tristan und Isolde in première. De eerste nieuwe enscenering van het seizoen van het Londense operahuis.

De minimalistische regie van Christof Loy – tafels en stoelen, dat was het zo’n beetje – viel niet in de smaak bij het publiek. Er werd flink geboed toen Loy en ontwerper Johannes Leiacker na afloop op het toneel verschenen. Dat in tegenstelling tot het luidruchtige applaus voor de cast.

Het liefdesduo werd gezongen door Ben Heppner en Nina Stemme. Heppner paste volgens Guardian-recensent Fiona Maddocks perfect bij zijn rol van Tristan, met ‘poëtische, levendige kracht’. Stemme overtuigde Maddocks nog meer. ‘Stemme, glorieus en met een stem van goud, is de Isolde van ons tijdperk.”

Een mooi optreden was er ook van Sophie Koch als Brangäne. En Antonio Pappano oogstte als dirigent zoals gewoonlijk lof. ‘Formidabel veelzijdig’, typeerde Maddocks.