Wat een prachtige cd is dit! De jonge sopraan Angel Blue heeft haar eerste soloalbum uitgebracht, Joy alone. Een proeve van bekwaamheid die ze met glans doorstaat.

Angel Blue ken ik van haar optreden met Plácido Domingo in Ziggo Dome vorig jaar. Toen was ik al gecharmeerd van haar innemende persoonlijkheid en haar oorstrelende optreden. Van haar gaan we meer horen, dacht ik. En inderdaad, nu is er haar eerste solo-cd.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik er met een wat bang voorgevoel aan begon. Want bestaat er een grotere proef van het echte kunnen van een artiest dan een liedrecital, met enkel een pianist als steun en toeverlaat, zonder kostuums, rekwisieten, decors en belichting? Het is de naakte waarheid.

Maar luisterend naar de cd, een half jaar geleden in het kader van de Rosenblatt Recitals in Londen opgenomen, valt mijn mond open van verbazing. Het moet gezegd worden: Blue laat een onvervalst staaltje bekwaamheid en professionaliteit horen. Daar zeg je u tegen.

Haar bijna onmenselijk mooie en open geluid maakt een mens blij. Haar frasering is perfect en haar taalgevoel uitstekend. Tel daarbij op dat ze in alles wat ze zingt haar hele ziel legt en je hebt een album waar je hart sneller van gaat kloppen. Dat er af en toe iets misgaat, is dan makkelijk vergeven.

De liederen zijn zeer gemêleerd en laten haar mooie stem en haar interpretatievermogen volledig uitkomen. Haar timbre is zeer Amerikaans, althans, voor zover je van een landsgebonden timbre kan spreken.

De Amerikaanse liederen ontbreken dan ook niet in haar recitalprogramma. De drie liederen van Jake Hegggie (Waarom geen liedteksten? Heeft dat iets met rechten te maken?) riepen bij mij de sfeer op van William Bolcom en zijn ‘Song of Black Max’. En het zeer tot de verbeelding sprekende ‘Valley Girl in Love’ van Bruce Adolphe schreeuwde om meer. Platenmaatschappijen: waar blijft A Thousand Years of Love, de hele cyclus die Adolphe in 1999 voor Sylvia McNair componeerde?

Het mooiste vind ik de sopraan echter in Rachmaninoff. Haar zeer verstild geïnterpreteerde ‘Zdes’khorosho’ is van een ongekende schoonheid.

Ook ‘Oh! Quand je dors’ van Liszt is schitterend. Blue laat Diana Damrau daarin ver achter zich. En dan hebben we het nog niet gehad over de liederen van Richard Strauss. Haar prachtige hoge noten en warme geluid maken haar een bijna ideale Strauss-vertolkster.

Blue’s vader was een christelijke pastor en haar Joodse moeder lerares op een Joodse middelbare school. ’s Zondags bezocht ze de kerk, ‘s zaterdags de synagoge. Naar eigen zeggen heeft die achtergrond haar gevormd tot wie zij is en is ze nog altijd diepgelovig. Haar als toegift gezongen ‘Ride on, King Jesus’ komt dan ook recht uit haar hart.

Blue wordt niet minder dan congeniaal begeleid door Iain Burnside. In zijn fantastische pianospel vormt hij een echte eenheid met de zangeres.

Hieronder Angel Blue in een fragment van Richard Strauss, opgenomen in 2013: