Overbekend, maar toch altijd het zien en horen waard: Bizets Carmen is een absolute evergreen. Een nieuwe productie in St. Gallen bevestigt opnieuw de onsterfelijkheid van het werk, met een paar vocale parels in de cast, onder wie de Nederlandse Simone Riksman als Micaëla.

Een operabezoek aan het Theater St. Gallen loont zich altijd. Saai, provinciaals theater krijg je er nooit te zien. Het is een efficiënt en modern operahuis, dat op een of andere manier altijd een zowel spannende als ontspannende werking heeft. Ik bedoel: er hangt geen opwinding in de lucht, zoals bij de grootste operahuizen, maar een garantie voor goed theater krijg je wel.

Voor Zwitserse begrippen is de ambiance er ook verrassend sympathiek. De St. Galler lijken altijd goedgeluimd te zijn. En nog belangrijker: het orkest speelt steevast met pakkende muzikale vitaliteit, zodat je, ongeacht het stuk dat uitgevoerd wordt, altijd blij bent dat je erbij bent geweest.

Het Theater St. Gallen zet ook regelmatig fraaie rariteiten met bijzondere bezettingen op zijn programma. Bizets Carmen behoort uiteraard niet tot die categorie. Deze hit uit het operarepertoire ging in oktober in première en blijft tot maar liefst april op de speellijst staan.

De grote naam op het affiche van deze productie is de spannende sopraan Alex Penda – voor velen beter bekend onder haar oude naam Alexandrina Pendatchanska. Nadat ze hier in St. Gallen de meest briljante, verbazingwekkende Salome die ik ooit gehoord heb had neergezet, keerde de Bulgaarse nu terug voor haar debuut in de rol van Carmen. Een rol die, zo meen ik, geheel past bij haar vurige temperament en ongebreidelde erotiek.

Zelf bezocht ik echter de voorstelling op 12 december, waarin Nora Sourouzian de titelrol overnam. De mezzosopraan uit Canada, die onder meer aan de operastudio in Amsterdam studeerde, had veel te bieden: een volle, warme stem en een ongekunstelde, overtuigende présence.

Theatraal had ze naar mijn idee nog meer kunnen laten zien, ware het niet dat haar tegenspeler, huistenor Derek Taylor, een wat opgekropte, introverte en duidelijk minder gepassioneerde Don José neerzette. Dat had wellicht ook te maken met de regie van Nicola Berloffa, die eerder een psychologisch getraumatiseerde jonge soldaat wilde laten zien dan de clichématige vurige Spanjaard. Slotsom was wel dat de kleurloze José het zwakke punt van de uitvoering was.

Een parel in de bezetting was daarentegen Simone Riksman als Micaëla. De mooie Nederlandse sopraan uit het huisensemble van het theater zong de rol van het schuchtere plattelandsmeisje met delicate verfijndheid en bedekte passie. Het is een plezier om de ‘belletjes’ te horen die in haar stem meeklinken, die bronzen ‘armonici’ die haar zuivere, slank gevoerde stem en precieze intonatie begeleiden. Een effect à la Mirella Freni, dat mij als toehoorder altijd raakt, omdat juist dat het innerlijke ‘diapason’ van mijn gevoelens laat vibreren.

De enscenering van Nicola Berloffa was verder onderhoudend en goed gelukt. Zonder omwegen en zijstraten vertelde hij het verhaal. Geloofwaardig en rechttoe rechtaan. De Spaanse atmosfeer zette hij discreet in, waarbij het decor van Rifail Ajdarpasic werd gedomineerd door warm licht en tabakskleur en de kostuums van Ariane Isabell Unfried daar fraai bij harmoniseerden.

Een korte video op de website van het theater geeft een goed beeld van de uitvoering. Live is die zeker de moeite waard!