Met Reimsreisje maakte regisseur Marcel Sijm een vrolijke bewerking van Rossini’s opera Il viaggio a Reims. Afgelopen weekend liep het podium van De Nationale Opera zesmaal vol met schuim, fraaie muziek en geinige teksten in de open voorstellingen en de speciale uitvoeringen voor scholieren. Jammer dat het voorbij is.

Het leek een gewone zondagmiddag in Nationale Opera & Ballet in Amsterdam. De zon stond op de ruiten, binnen bij de garderobe was het druk en er klonk geroezemoes in de foyers. Maar veel meer bezoekers dan normaal droegen een rood kussen aan een koord. Die worden uitgedeeld om kleine mensen toch voldoende zicht op het podium te geven.

Een paar bezoekers hadden ontdekt dat je met die kussens heel prettig van de trappen in de foyer kon sleeën en brachten die ontdekking in de praktijk. Er was een bezoeker met een strikje en een heel jong meisje droeg iets met rode pailletten, maar verder was de kleding casual. Dankzij een legendarische column van de Amerikaanse schrijfster Fran Lebowitz weten we dat één van de nadelen van kinderen is dat ze er niet uitzien in avondkleding. Dat streepte Lebowitz overigens weg tegen het voordeel dat kinderen niet over hun hypotheek zeuren.

Eenmaal in de zaal was achterop het podium een wolkenlucht te zien. Rechts stonden de stoelen voor het orkest, dat niet in de bak maar op het podium speelde. De zestien musici van het Nederlands Kamerorkest druppelden binnen en namen hun plaatsen in. Ze zouden de hele middag heel erg hun best doen, maar ze hadden last van de herrie op het podium. “Dat zingen, kan dat niet anders? Kunnen jullie niet gewoon praten?” vroeg dirigent Aldert Vermeulen tijdens de voorstelling licht geïrriteerd aan de zangers.

Beauty-consulente Maddalena (Ruth Willemse, met het haar van Katja Schuurman en minstens één been van Marlène Dietrich) joeg de drukte op het podium nog wat op door de gasten van het wellnesscentrum Utopia uit te nodigen voor de ochtendgym. “Zootje luie labbekakken”, zo vatte ze haar opinie over de gasten samen. Er moest getraind worden en daarom gingen de wellnessgasten, in wie een aantal bekende Nederlandse zangers te herkennen waren, zuchtend aan de slag. Ze zouden naar de opera gaan en hun was een ijsje beloofd.

Het zou het begin zijn van een dag vol confrontatie in de liefde, gedoe over het vervoer naar de opera en pech met het verstrekken van ijsjes. Er bloeide liefde tussen Belfiore, gezongen door tenor Mark Omvlee, die zo graag de agent wilde worden van zangeres Corinna, een rol van Stevie Ann. Er kwam gedoe over ijs, want in de vriezer bleek alleen nog perenijs te liggen en Folleville, gezongen door Selma Harkink, kreeg bij die gedachte al een vapeur.

Il viaggio a Reims van Rossini, de opera zonder verhaal, werd door het schrijversduo Bindervoet & Henkes en regisseur Marcel Sijm omgetoverd tot een productie die opera genoeg was voor de liefhebbers en geinig genoeg voor de kinderen. Kinderen, zo vanaf een jaar of acht, die de voorstelling behoorlijk stil in de volle zaal van Nationale Opera & Ballet volgden. Ze zongen mee met ‘Iedereen is gek behalve ik’ en werden muisstil toen Stevie Ann haar liedjes, zelf gecomponeerd binnen de context van de opera, met eigen gitaarbegeleiding zong.

Het bleek een gouden keuze om de jonge zangeres uit het popcircuit een rol te geven tussen de coloraturen en het vocale geweld dat Rossini in Il viaggio a Reims componeerde voor de beste zangers van zijn tijd. Het echte operageluid kwam van pittige (mezzo)sopranen als Bauwien van der Meer, Ruth Willemse, Selma Harkink en Ekaterina Levental. Alleen die laatste was al eens eerder bij De Nationale Opera te zien in A Dog’s Heart, de anderen maakten met Reimsreisje hun DNO-debuut.

Bij de mannen was dat hetzelfde beeld: Marc Pantus, Wiard Witholt, Wiebe-Pier Cnossen en Mark Omvlee stonden voor het eerst op het podium aan de Amstel. Maciej Straburzynski werkte onlangs mee aan Kopernikus, maar alleen Marcel Reijans is een DNO-oudgediende met meer dan tien producties op zijn naam.

Liggend, modderend, fietsend zingen of gekleed in een oversized en opgeblazen overall: er werd nogal wat gevraagd van de zangers. Ze bleven in het schuim en de drukte fier overeind en zongen verstaanbaar, al was er op een laat moment toch nog verstandig besloten boventitels te gebruiken bij de voorstellingen.

Het was voor een ‘volwassen’ bezoeker als uw recensent een dubbele plus: Nederlandse zangers die goedmoedig en met verve hun toch al ruime comfortzone wat verder oprekten ten bate van het verhaal, daartoe uitgedaagd door een hoogst creatieve regisseur. Reimsreisje werd een grappige, bijna cabareteske variant op het origineel van Rossini. Met veel echte Rossini, wat aanvulling en arrangementen door Bob Zimmerman en met een glorieus einde waarbij Stevie Ann ‘Ik ga door waar jij stopt’ zong, met orkest en alle zangers als backing vocals. Bloedmooi.

Als al die kinderen in de zaal een klein beetje smaak hebben, komen ze na deze kennismaking snel weer terug naar de opera. Die vast veel leuker is dan ze verwachtten. En als De Nationale Opera dan nog op één strategisch punt een herpositionering doet, dan komt het vast goed met het nieuwe publiek. Want opera is er al heel veel aan de Amstel, maar een ijsje in de pauze, dát moet nog worden geregeld.