Voor het eerst was contra-alt Marie-Nicole Lemieux dinsdagavond te gast in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. Ze gaf onder begeleiding van Roger Vignoles een smaakvol liedrecital, met een paar imponerende hoogtepunten.

Het was bij een concertante uitvoering van Händels Ariodante in de Doelen in 2012 dat ik voor het eerst de naam Marie-Nicole Lemieux hoorde. Ze maakte toen een verpletterende indruk met haar diepe, sonore en toch bewegelijke contra-altstem. Sindsdien heeft de Canadese zangeres een bliksemcarrière gemaakt en zingt ze op de belangrijkste podia.

Ik volgde haar carrière op de voet en kocht al haar opnamen. Ik was dan ook blij verrast dat ze naar aanleiding van haar nieuwe cd een liedrecital in de Kleine Zaal van het Concertgebouw kwam geven.

Persoonlijk houd ik erg van het recital. Je leert zo de persoonlijkheid en de stem van een zanger veel beter kennen dan bij een operavoorstelling, waar de zanger zich moet inleven in een rol en bovendien vaak vastzit aan het concept van de regisseur.

Voor haar eerste Concertgebouw-recital werkte Lemieux samen met de inmiddels legendarische begeleider Roger Vignoles. Hun programma was naar mijn idee zeer smaakvol en zonder overdaad opgebouwd.

Lemieux begon met liederen van de Franse componist Gabriel Fauré, gevolgd door een vijftal exquise liederen van Reynaldo Hahn. Ze besloot de Franse groep met Charles Koechlin, de componist van onder meer het bekende lied ‘Si tu le veux’ (waarom worden die liederen niet vaker gezongen?).

In deze eerste reeks liederen speelden de zenuwen Lemieux parten. Ze was soms zo nerveus dat ze hoog ging ademen en druk ging zetten op haar stem, waardoor haar zang voornamelijk scherp, hees en hard klonk. Ik dacht even: is dit nu de stem waar ik in 2012 als een blok voor viel?

Gelukkig werd de contra-alt na de groep Franse liederen rustiger en kon ze zich revancheren met een aantal liederen van Schubert. In ‘Die junge Nonne’ maakte ze met haar sonore stem en doorleefde interpretatie grote indruk.

Daarna volgden een viertal liederen van Hugo Wolf en hoewel haar Duits niet perfect was, was het lied ‘Auch kleine Dinge’ uit het Italienisches Liederbuch voor mij één van de hoogtepunten van de avond. De zangeres was hier geheel op haar gemak, gaf ieder woord zijn eigen kleur en wist haar tekst beeldend op de luisteraar over te brengen.

De avond werd afgesloten met vijf liederen van Sergej Rachmaninoff. Vooral in het Georgische lied ‘Schoonheid, zing niet voor mij’ imponeerde Lemieux mij – en met mij het gehele publiek, dat laaiend enthousiast reageerde.

Tot verbazing van het publiek sprak Lemieux de zaal na afloop in het Nederlands toe. Ze bedankte het publiek voor het feit dat ze hier had mogen zingen en zong vervolgens als toegiften ‘A Chloris’ van Reynaldo Hahn, ‘Villanelle’ uit Les nuits d’été van Berlioz en tot slot (omdat we toch allemaal zo van muziek houden) ‘An die Musik’ van Schubert.

Marie-Nicole Lemieux is een musicus pur sang en heeft een persoonlijkheid die je in deze tijd maar zelden tegenkomt en die eigenlijk alleen te vergelijken is met die van de grote sterren uit het verleden.

Haar contra-altstem is ook nog altijd zeldzaam mooi. Toch maak ik me wel enige zorgen. Ze is in de dertig, maar ik meen al tekenen van slijtage te bespeuren. Haar middenstem klinkt vaak gesluierd en hees en ze zet soms te veel druk op de hoogte, waarmee ze het zichzelf moeilijk maakt. Helaas lijkt dit soort overbelasting een symptoom van onze tijd te zijn.

Dat echter als opmerking in de marge, want al met al was de avond zeer de moeite waard.