De Gelaarsde Kat maakte gisteren (20/10) zijn opwachting in Nederland. Voor het eerst. Merkwaardig dat het zo lang moest duren, want het familieoperaatje is beslist de moeite waard. Zeker in de handen van Opera Trionfo, dat met deze originele productie wederom haar onderscheidend vermogen tentoonspreidt.

Ik weet niet wat het is met Opera Trionfo, maar het kleine gezelschap flikt het toch altijd maar weer om producties met een frisse, vlotte en innemende uitstraling op het toneel te zetten. Zo ook El Gato con Botas van Xavier Montsalvatge – een hier volstrekt onbekend stuk dat gisteren in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag haar Nederlandse première beleefde.

De vijf solisten beschikten stuk voor stuk over geweldige acteerkwaliteiten, waarmee ze op groteske en humoristische wijze hun personages tot leven wekten. De molenaarszoon, de koning, de tovenaar, de prinses en natuurlijk de kat: allemaal hadden ze van meet af aan een eigen gezicht.

De kat (Laila Sbaiti) blonk uit met haar realistische ‘kattenmanieren’. Heel leuk om te zien hoe ze als mens toch geloofwaardig dier kon zijn. Een mannelijke nog wel. En Erik Slik mocht er als molenaarszoon ook zijn. Hij had regelmatig de lachers op zijn hand.

Veel was wat dat betreft te danken aan de regie van Susanne Knapp. De Duitse liet het bekende sprookje volop sprookje zijn, met bonte kostuums, mooi illustrerende tekeningen op de achtergrond (die de boventiteling vervingen) en veel grappige details en special effects.

Haar luchtige, toegankelijke stijl maakte de productie bijzonder kindvriendelijk. En kinderen waren er. Behoorlijk wat zelfs. Niet dat ik wat tegen grijze operagenieters heb, maar als je kinderen ziet rondhuppelen in de foyer, voelt een voorstelling bij voorbaat al geslaagd aan.

Opera Trionfo bewijst weer een uniek operagezelschap te zijn

Een beetje jammer was de akoestiek in de schouwburg. Zeker in het begin van de voorstelling vielen veel stukken zang weg, of waren de solisten slechts dunnetjes boven het toch slechts twaalf man tellende ensemble te horen.

Maar goed, dat lag volgens mij meer aan de zaal dan aan de kwaliteiten van de solisten. Die hadden prima stemmen. Slik zong bijvoorbeeld met prachtige tenor. Hoewel soms wat zacht, had hij een volle klank, met veel bravoure.

Wiebe-Pier Cnossen ging als niet al te intelligente koning heerlijk enthousiast met zijn zware stem om en de lange Niklaus Kost was als tovenaar alias monster geknipt voor zijn rol. Hij zong overdreven, maar was daardoor juist sprekend. Sonja Volten was een prima prinses, met een hoop koninklijke schoonheid in haar stem.

De hoofdrol van de kat werd uitstekend vertolkt door Sbaiti. Met name in de hoogte liet ze een rijke klank horen en ze plooide haar originele, heel eigen stem geheel naar het karakter van haar rol.

De muziek van Montsalvatge was ook zeker de moeite waard. Het Mondriaan Kwartet met uitbreiding speelde een arrangement van Albert Guinovart (vriend van de componist). Dirigent Robbert van Steijn noemde het een pracht van een arrangement en ik kan daar alleen maar ja en amen op zeggen.

De opera ademde een geheel eigen klank, met veel leuke muzikale effecten en originele melodieën. Echt ‘anders dan anders’. Het werd ook stijlvol en kleurrijk uitgevoerd door het ensemble.

Met El Gato con Botas heeft Opera Trionfo wat mij betreft wederom bewezen een uniek operagezelschap in Nederland te zijn. Het is simpelweg leuk en aangenaam om een Trionfo-productie bij te wonen. De originaliteit, de jeugdigheid, de frisheid, de energie, de kwaliteit: alles noodzaakt je om met een glimlach de schouwburg uit te lopen.

El Gato con Botas wordt tot en met 30 december nog tien keer opgevoerd in diverse theaters en schouwburgen in Nederland. Zie voor meer informatie de website van Opera Trionfo.