Een cast die in Bayreuth niet zou misstaan, tekende op 10 juli voor een onvergetelijke Wagner-ervaring in Baden-Baden. Onder anderen Eva-Maria Westbroek, Andreas Schager, René Pape en Ekaterina Gubanova zongen onder begeleiding van het Mariinsky Orkest en Valery Gergiev één van de beste Walküres die ik tot nu toe meegemaakt heb.

Oorspronkelijk kwam het publiek naar Baden-Baden voor het optreden van Jonas Kaufmann als Siegmund. Overal in het dorp kon je nog affiches van de beroemde Duitse tenor vinden. Helaas moest hij wegens ziekte afzeggen. De eerste uitvoering op 7 juli werd gered door Stuart Skelton, voor de tweede voorstelling sprong het aanstormende talent Andreas Schager in. En hoe! Met zijn doortastende charme ontroerde hij het publiek. Hij zorgde voor een weergaloze Siegmund, die een explosieve romantische chemie had met Eva-Maria Westbroek als Sieglinde.

Baden-Baden wist Schager te strikken terwijl hij repeteerde voor zijn debuut in Bayreuth in Der fliegende Holländer. Ik heb Schager nu meerdere malen mogen meemaken, onder meer als Tannhäuser bij Opera Vlaanderen en als Siegmund in de Ring in Leipzig afgelopen mei, waarin hij ook voor de hoogtepunten zorgde. Hij wist zelfs wat te maken van Michael Thalheimers verschrikkelijke Freischütz bij de Staatsoper Berlin; aan het einde van de avond was het publiek lyrisch over hem. Zijn debuut bij de Metropolitan Opera staat ook al gepland.

Vanaf het moment dat Schager het podium opkwam, wist hij het publiek te raken. Zijn verfijnde, bijna soulful stem raakte de juiste snaren. In Leipzig zat het Gewandhausorchester in de orkestbak, dus werd zijn stem nooit overvleugeld, maar met de spierballen van het Mariinsky achter hem, waren er wel enkele momenten dat hij het moest afleggen. De balans tussen het orkest en de zanger had af en toe wat meer verfijnd kunnen zijn. Maar dat was meer de taak van Gergiev.

Schager en Westbroek hadden een buitengewoon zinderende chemie. Ze verhieven hun duet tot meer dan de som der delen. Hun subtiele gebaren creëerden een spannende, dramatische kracht. Voeg daar de gloed van de strijkers aan toe en het zwijmelde van wagneriaanse romantiek. Adembenemend mooi! De schoonheid en het vuur van hun passie maakten tranen los bij de sentimentele luisteraar. En Schagers onthulling van zijn naam, “Siegmund!”, leverde een geweldige climax op, vol kippenvel en rillingen over mijn rug.

Eva-Maria Westbroek demonstreerde als Sieglinde haar ongeëvenaarde stem en haar acteertalent, zeer expressief en met grote emotionele authenticiteit. Haar manische liefde voor haar broer was net zo overtuigend als haar angst voor haar man Hunding. En haar zang klonk alsof ze het zo even uit haar mouw schudde. How does she do it?

Mikhail Petrenko zong de rol van Hunding. Zijn Duitse dictie klonk zo authentiek en vanzelfsprekend dat je zijn Russische achtergrond absoluut niet kon herkennen.

Ekaterina Gubanova domineerde als Fricka de tweede akte. Na de introductie van Brünnhilde (Evelyn Herlitzius, zingend met prachtige hoge noten) stal de puriteinse godin de show. Een subtiel moment tussen Fricka en Brünnhilde (als blikken konden doden…) leverde zelfs een komische noot op. Gubanova’s chemie met René Pape (Wotan), haar minimale gebaren en haar zinderende oogcontact zorgden voor een uiterst elegante vocale dynamiek. Haar stem overheerste het podium.

Het hoogtepunt van de avond was de dood van Siegmund aan het einde van de tweede akte. Met vijf sublieme zangers op het podium werd het voor mij één van de meest memorabele operamomenten.

René Pape maakte van Wotan een droevig, bijna hopeloos karakter. Een man aan het einde van zijn bewind. Nog volop autoritair en veeleisend in respect, maar ook meeslepend humaan. Papes Wotan was bijna te menselijk.

Gergiev opende de derde akte met een adrenalinestoot vanjewelste. De geweldige kracht van het Mariinsky Orkest completeerde de intensiteit van de Walküren. Het was echter het duet tussen Wotan en Brünnhilde dat me schaamteloos deed janken. Zo pijnlijk voelde het toen Wotan zijn favoriete dochter uit Walhalla verbande. Een dergelijke emotionele ravage heb ik zelden meegemaakt.

Ik heb Evelyn Herlitzius niet eerder live gehoord, maar vanavond werd ik meteen een groupie. Haar Brünnhilde was optimistisch, maar ook eerbiedig in de angst voor haar vader. Vol verdriet eindigde deze uitvoering. Het liefst was ik meteen naar Siegfried doorgegaan, om deze sublieme ervaring niet te laten eindigen.

Zie voor meer informatie over de concerten in Baden-Baden www.festspielhaus.de.