In het Aalto-Musiktheater in Essen was afgelopen zaterdag de première van Bellini’s Norma te beleven. Het werd een echte zangersavond, die het publiek een stormachtig applaus ontlokte.

Recent werd in veel bioscopen een uitvoering van Norma vanuit het Royal Opera House vertoond, waarvan Place de l’Opera ook verslag deed. Waar Sonya Yoncheva in Londen debuteerde in de zware titelrol, was Katia Pellegrino in Essen geheel en al vertrouwd met de partij. En dat was goed te merken. Pellegrino zingt Norma al jaren en schrikt niet terug voor riskante passages. Alle hoge noten nam ze alsof het dagelijks werk was.

Pellegrino heeft een betrekkelijk lichte stem voor deze zware rol. In haar Norma ligt de nadruk dan ook vooral op het belcantoaspect. Daardoor schort het hier en daar wel wat aan de dramatiek, maar dat doet beslist geen afbreuk aan haar prestatie. Sowieso ligt het accent in deze productie van Tobias Hoheisel niet op de dramatische aspecten van de inhoud.

Hoheisel is verantwoordelijk voor zowel de regie als de decors en de kostuums en brengt een onopvallende, degelijke versie van de opera. Er zijn priesters en priesteressen in stemmige lange gewaden die religieuze associaties oproepen. De overige Galliërs gaan gekleed in zwarte kostuums en dragen grote messen. De twee Romeinen zien eruit als Italiaanse militairen uit het interbellum. Verder is er een altaar met maretakken. Het decor bestaat uit hoge, gekromde, staalkleurige wanden die verschillende configuraties kunnen aannemen, waardoor zowel binnen- als buitenruimtes gesuggereerd kunnen worden.

Norma’s clandestiene echtgenoot, de Romeinse proconsul Pollione, werd vertolkt door Gianluca Terranova, een bravoure tenor in de stijl van Mario del Monaco. Hij is Norma een beetje beu en heeft zijn aandacht verlegd naar de jonge novice Aldagisa, die de aan intreding verbonden kuisheidsgelofte nog niet heeft afgelegd. Polliones nieuwe liefde werd uitstekend vertolkt door Bettina Ranch, een mezzo die bijna op afroep als een alt de laagte in kan, maar in de tweede akte met gemak ook een hoge C liet klinken.

Insung Sim zette een goede Oroveso neer. Albrecht Kludsoweit was een adequate Flavio en Liliana de Sousa een mooie, wat hulpeloos ogende Clotilde.

Hoheisel werd bijgestaan door Imogen Kogge, een toneelspeelster, en door dramaturg Christian Schröder. Hun inbreng leek geen duidelijke meerwaarde gehad te hebben. De zangers stonden te vaak naar het publiek te zingen, bleven te ver van elkaar verwijderd in dramatische scènes of zaten juist te dicht op elkaar, zoals Norma en Aldagisa, die het unisonodeel van hun duet in de tweede akte ten beste gaven als een Siamese tweeling, links en rechts bijna op het souffleurshok gezeten.

Dirigent Giacomo Sagripanti legde de Essener Philharmoniker zo nu en dan een moordend tempo op, met name als het koor van de Galliërs moest zingen. Dit was echt een misgreep. De scènes werden afgeraffeld, kennelijk met het idee dat er hierdoor meer dreiging van uit zou gaan. In werkelijkheid werd een mogelijkheid tot het plaatsen van dramatische accenten gemist. Waar Sagripanti meer de tijd nam, bleek de spanning direct weer toe te nemen en wist het orkest zijn ondersteunende rol prima te vervullen. De Essener Philharmoniker is een orkest met een mooie klankleur; je moet het niet gaan opjagen.

Terug naar de vergelijking tussen Yoncheva en Pellegrino. Hier stonden twee verschillende Norma’s, waarbij de eerste vooral wist te overtuigen door haar spel en de tweede door haar zang. Yoncheva zal zich de partij in de toekomst ongetwijfeld meer eigen maken en uitgroeien tot een complete Norma. Voor Pellegrino is dat feitelijk een minder grote opgave; zij heeft zich de partij immers al geheel eigen gemaakt. Een regisseur die meer aandacht besteedt aan de personenregie van de hoofdrolspeelster kan al een wereld van verschil maken.

Voor deze Norma heeft Aalto-intendant Hein Mulders een prachtige cast bijeengebracht. Muzikaal is er veel te genieten en de enscenering stoort in het geheel niet. Alle reden voor Nederlandse belcantoliefhebbers om de reis naar Essen te maken.