Cecilia Bartoli was dinsdagavond weer in Nederland en dat wist het publiek. De Grote Zaal van het Concertgebouw was uitverkocht en er heerste een euforische spanning voor aanvang van het concert. De Italiaanse diva stelde niet teleur.

Bartoli had het barokensemble Les Musiciens du Prince uit Monaco meegenomen, dat de avond opende met ‘The Arrival of the Queen of Sheba’. Vervolgens kwam de mezzosopraan onder luid applaus en gejuich de trap af. Ze nam uitgebreid de tijd om de bejubeling in ontvangst te nemen. Bartoli is overduidelijk enorm geliefd bij het Amsterdamse publiek, en deze avond zou dat niet veranderen.

Bartoli had een programma samengesteld onder de titel Händel Heroines, bestaande uit aria’s van belangrijke protagonisten uit Händels opera’s, oratoria en cantates. Het programma stak goed in elkaar. Bartoli had duidelijk moeite gedaan om de stukken goed op elkaar te laten aansluiten. Zo gaf ze met vier aria’s en de ouverture een prima samenvatting van Il Trionfo del Tempo e del Disinganno. Ook de keuze om de strijdlustige aria uit Amadigi di Gaula in te leiden met de battaglia uit Rinaldo voegde voor mij een extra dimensie toe. Het kwam ten goede aan de beleving van de muziek.

Het sierde Bartoli dat ze het orkest en de verschillende musici met solorollen alle ruimte gaf om te schitteren en ‘eigen’ applaus te ontvangen. De zangeres en de musici klapten ook met regelmaat voor elkaar, wat een mooi beeld gaf.

Er was een minimale regie tijdens de avond, wat erg viel te waarderen. Zo maakte Bartoli op verschillende momenten acterend haar entree, om expressie toe te voegen aan een aria, zoals bij ‘Scherza infida’ uit Ariodante, waarin Ariodante zijn wanhoop bezingt nadat hem verteld is dat zijn geliefde hem bedrogen heeft.

Bartoli voegde ook leuke, speelse elementen toe, zoals in de air van ‘Myself I shall adore’ (Semele), waarin ze zichzelf bewonderde in een handspiegel, die ze later inwisselde voor een smartphone, waarmee ze selfies maakte; alleen en met de concertmeester. Dit luchtige moment zorgde voor spontaan applaus en gelach in de zaal.

Dat Bartoli een prachtige stem heeft, staat natuurlijk buiten kijf, en deze avond bevestigde zij dat weer. De gehele avond zong ze voortreffelijk. Vooral bij de zachte delen was haar stem meesterlijk. Toen bij het derde da capo van ‘Lascia la spina’ (ook wel bekend in de hergebruikte vorm ‘Lascia ch’io pianga’) het piano werd ingezet, was het doodstil in de Grote Zaal en greep ze iedereens volle aandacht met haar breekbare klanken.

Op enkele momenten ontbrak het mijns inziens wel aan spanningsopbouw. In ‘Scherza infida’ had Bartoli veel meer dynamiek in haar stem mogen laten horen, om zo de spanning op te voeren. In de muziek van deze vrij lange aria draait het om de wanhoop van Ariodante, maar dat hoorde ik niet direct terug in haar stem. Het was nog steeds erg mooi, maar toch ook wat vlak.

Dit detail nagelaten was het een prachtige avond. Bartoli stal wederom de harten van het publiek. De liefde voor deze legende werd na afloop meer dan duidelijk: het applaus was euforisch en vanuit het publiek kreeg ze drie boeketten rode rozen aangeboden.