Mezzosopraan Sarah Connolly en pianist Julius Drake onderhielden op dinsdagavond, Valentijnsdag, een bijna volle Kleine Zaal in het Concertgebouw met een liedrecital. Het programma was vrij somber voor de gelegenheid, maar het pakte indrukwekkend en breekbaar uit.

Ik zag Sarah Connolly voor het laatst toen ze een masterclass gaf in verband met haar titelrol in Händels opera Ariodante. Sindsdien kon ik niet wachten op haar volgende verschijning in Nederland. Ik heb Connolly leren kennen als een groots vertolker van barokopera’s en liederen, en daarom was ik erg benieuwd naar het programma van deze avond, dat onder meer Mahler en Schumann omvatte.

Onder begeleiding van Julius Drake opende Connolly met de Gedichte der Königin Maria Stuart. De cyclus van Schumann bevat intense liederen, die diepgaande thema’s als dood en afscheid bezingen. Komende uit een drukke foyer met opgewekte bezoekers is het moeilijk om direct in deze emoties te komen. Dit lukte echter zonder problemen, geheel dankzij het talent van Connolly.

Connolly bracht de emoties uit de liederen moeiteloos over op het publiek door middel van haar inlevingsvermogen en haar doordringende blik. Ik werd gevangen door die blik, en gedurende het hele recital hield ze me in haar greep. Het was alsof Connolly persoonlijk contact zocht. Het zorgde voor een continue spanning, wat resulteerde in een doodstille zaal. De spanning werd vooral duidelijk tijdens het kalme ‘Abschied von der Welt’ en ‘Gebet’, de laatste twee liederen van de cyclus, waarin de mezzosopraan stoïcijns de sombere teksten tot klinken bracht.

Schumanns repertoire werd naadloos opgevolgd door Mahlers Lieder eines fahrenden Gesellen. Geholpen door haar présence gaf Connolly een zeer overtuigende interpretatie. Hier viel op dat haar dictie bijzonder goed was, wat veel toevoegde aan de beleving van de liederen. Dit gold overigens ook voor het Frans en Engels dat na de pauze klonk.

In het overwegend sombere programma waren ook luchtige noten te vinden, onder anderen van Poulenc, zoals het lied ‘Hôtel’. In deze deinende compositie wordt gezongen over het verlangen naar een sigaret en de drang om te roken. Connolly schakelde van zwaarmoedig naar ondeugend en terwijl ze dit lied ten gehore bracht, voelde het alsof het publiek aan het meeroken was. Zo sterk wist ze de stemming neer te zetten.

Julius Drake begeleidde Connolly prachtig. Samen vonden ze een mooie balans qua volume en interactie. Het hoogtepunt van hun samenspel was ‘By a Bier-Side’ van Ivor Gurney. Dit lied, dat vraagt om een grote stembeheersing, heeft een overweldigend naspel, waarin de spanning tussen mezzosopraan en pianist menig persoon een brok in de keel bezorgde.

Een rafel aan haar optreden was dat Connolly regelmatig moeite had met de dynamiek. Haar stem haperde meermaals bij overgangen van forte naar piano, of van stilte naar piano. Aan het einde van het concert sprak Connolly het publiek toe en legde uit dat de recitaltournee haar stem had vermoeid en dat ze nog last had van een kleine verkoudheid. Om die reden moest de zangeres het programma ook inkorten.

Het was niettemin een mooie avond met prachtige muziek en een spannend programma, waarin Connolly breekbare momenten schiep en het publiek meerdere malen volledig stil kreeg. Als afsluiting van de avond trakteerden Connolly en Drake het publiek op een Valentijnstoegift van Schumann in de vorm van het lied ‘Widmung’.